“Geadopteerden: recht op zekerheid!”

Door Jan Boer

Enkele maanden geleden kwam de commissie Joustra op verzoek van de overheid met haar rapport over adoptie uit het buitenland. In een snoeihard oordeel over de Nederlandse adoptiecultuur en de rol van de overheid daarbij wordt gesproken over ‘ernstige misstanden’. De conclusie: de adoptie van kinderen uit het buitenland moet voorlopig stoppen. Minister Dekker (Rechtsbescherming) maakte daarop bekend dat de adoptie van buitenlandse kinderen per direct moest worden opgeschort. Daardoor worden 450 lopende adoptiedossiers niet afgerond.

WAGENINGEN - Een groep adoptieouders keert zich tegen de adoptiestop. Ook bij veel geadopteerden roept deze beslissing veel weerstand op. Hier volgt de reactie van Nangi (38) uit Wageningen. Ze vertelt: “Ik ben in 1986 als heel klein meisje uit Sri Lanka geadopteerd door een Wagenings echtpaar, dat me heel liefdevol heeft opgevoed. Daar ben ik zo ontzettend gelukkig mee! Dat gevoel is volkomen wederzijds! Mijn adoptieproces verliep heel goed. Ik weet wel wie mijn biologische ouders zijn. Ik heb ze ontmoet en ik heb gehoord waarom ik ben geadopteerd. Mijn biologische vader, een gewelddadige alcoholist, dwong mijn moeder om mij af te staan, omdat ik fysieke en mentale beperkingen heb. Mijn vader zag mij als een mislukking. Dat was voor mij heel moeilijk om te horen, maar het gaf me ook wel rust en zekerheid. De kennis van nu rond adoptie is heel anders dan dertig, veertig jaar geleden. Toen ik hoorde, dat minister Sander Dekker zijn excuses aanbood voor het ontkennen van de fouten, was ik blij. Ik hoop van harte, dat er een dna-bank komt als mogelijkheid, dat geadopteerde kinderen en biologische ouders elkaar kunnen vinden. De wereld van kleine kinderen is klein. Het bestaat uit gezin, familie en vrienden. Lekker overzichtelijk. Maar zodra ze in de puberteit komen, gaan de luiken open. De kinderen ontdekken dat er meer is, ze willen de wereld leren kennen, hún wereld. Ze willen weten wat hun eigen geschiedenis is en waar ze vandaan komen. Maar voor de geadopteerde kinderen gaan de luiken niet open, adoptieouders kunnen de deuren niet openen. Ze voelen zich opgesloten. De overheid kan de deur wel openen met het opzetten van een dna-bank”. Nangi gaat verder: “Het stoppen van adoptie vind ik veel te ver gaan. Wat er in het verleden is gebeurd mag nooit de reden zijn om de toekomst van een kind te belemmeren”. Nangi wijst op Ranjith Postma, een goede vriend van haar: “Ranjith is een goede auteur, ook hij is geadopteerd. Hij verdiept zich in verhalen van geadopteerde mensen en adoptieouders. Hij interviewt en schrijft daarover. Ranjith geeft ze een podium om hun verhaal te delen. Omdat zijn verhalen zo goed gevonden worden heeft hij besloten om een boek te schrijven. Het gaat over vijf geadopteerde vrouwen, die allemaal hetzelfde verdriet hebben, maar die een manier hebben gevonden om ermee te leven. Zo heeft hij mij ook geholpen en gesteund, mij de kracht gegeven om erover te durven spreken. Ranjith vertelde me een verhaal over een echtpaar, dat vorig jaar een kindje heeft geadopteerd. Zij legden hem uit, dat ze via een open procedure een kindje hebben geadopteerd”. Een open procedure is het verbinden van de driehoek: kind, biologische ouders en adoptieouders.

“Toen ik dat hoorde, was ik verbaasd. Zo kan het dus ook. Ik had daar wel aan gedacht, maar wist niet dat het al bestond. Ik hoorde en las een tijdje geleden dat er een petitie was om adoptie door te laten gaan. Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben, die zo denkt. Ik vind het jammer, dat geadopteerden, die goede ervaringen hebben, en hun adoptieouders niet worden gehoord, zelfs genegeerd worden. Omdat wij anders denken over adoptie wil dat niet zeggen, dat wij niet willen inzien dat er fouten zijn gemaakt. Daar zijn we ons heel goed bewust van. Ik begrijp, dat er door de vele nare ervaringen niet veel vertrouwen meer is. Maar toch vraag ik om open te willen staan voor de verhalen en emoties, die wij hebben. Vertrouwen dat wij dit doen met goede bedoelingen. Laten we niet met de armen over elkaar blijven zitten, maar opstaan en werken aan de toekomst. Niet blijven hangen aan de verleden. Er zal heel wat moeten veranderen. Het toegeven van fouten is het begin. Door fouten en verbeteringen naast elkaar te zetten kan er gekeken worden wat nog beter kan. Maak het openbaar, zodat wij het kunnen volgen. Zo krijgen we meer vertrouwen in elkaar, want daar ontbreekt het nu aan”.

“Adoptie vraagt om optimale transparantie”