Wageningse tennisclub NVLTB bestaat 100 jaar

Deze week bestaat de Wageningse tennisclub NVLTB 100 jaar. In februari 1921 bundelen tennissers uit Wageningen én omliggende dorpen hun krachten in de Neder-Veluwsche Lawn-Tennis Bond.

WAGENINGEN - Al rond 1890 wordt er in Wageningen getennist. Studenten spelen op een weiland in de Nude grastennis in oervorm. Ook wordt er voor de eeuwwisseling al een balletje geslagen aan de Binnenhaven en op een zandbaan in het Bowlespark. Het nieuwe tijdverdrijf voor welgestelden slaat zo aan, dat hotels er brood in zien. In 1905 adverteert De Wereld met twee nieuwigheden: een remise voor auto’s en een tennisbaan. Een paar jaar later volgt De Wageningsche Berg. Nol in ‘t Bosch heeft echter de primeur: in 1904 wordt voor het hotel een cementbaan aangelegd. Daar wordt door Timon Schoevers de kiem gelegd voor de huidige tennisclub. Na terugkeer uit Indië is Schoevers geschrokken van het tennisniveau en de gebrekkige accommodaties in Wageningen. Met twee toernooien probeert hij de geesten rijp te maken voor samenwerking. Het Algemeen Handelsblad schrijft over ‘de groote deelneming uit alle kringen van Wageningen en omliggende plaatsen: officieren, ambtenaren der Wageningsche wetenschappelijke instellingen, studenten van de Landbouwhoogeschool meten hunne krachten met HBS’ers en personen uit de gezeten burgerij; uit dezelfde categorieën zijn ook de dames-deelneemsters afkomstig.’ Die wedstrijden bij Nol in t Bosch zijn zo’n succes dat op 9 februari in een café in de Nieuwstraat de officiële oprichting volgt van de Neder-Veluwsche Lawn-Tennis Bond. Op het nieuwe sportpark aan de Oude Dijkgraafscheweg (nu Pomona) krijgt de club twee gravelbanen. In 1932 maakt de NVLTB de overstap naar hotel Belvedère aan de Domeinweg (waar nu de Belmonteflats staan), maar keert in 1947 terug naar het sportpark. Het hebben van maar twee banen blijkt dan meer en meer een keurslijf. Plannen in de jaren vijftig om naast het stadion vijf tennisbanen (en een motel) aan te leggen, worden afgeblazen omdat er onvoldoende bouwmateriaal beschikbaar is zo kort na de oorlog. Vijftien jaar later is de kater nog groter als het idee sneuvelt om met de hockeyclub een nieuw sportpark en gezamenlijk clubhuis aan te leggen bij de Oude Diedenweg. Pas in 1968 keert het tij: de NVLTB krijgt zes gravelbanen op sportpark De Bongerd; dat vormt het beginpunt van een tomeloze groei naar een brede, bruisende club met nu zo’n negenhonderd leden op dertien verlichte all weather banen.