Wageningse weemoed door Willem Straatman

Voor dat je het je goed beseft is er alweer een jaar voorbij. 2020 zit er bijna op… En wat een jaar was het. Onvergetelijk. Helaas niet in de goede zin van het woord. Ik kijk er ondanks de titel van deze column met slechts weinig weemoed op terug. De coronapandemie hield en houdt de wereld nog steeds in een wurgende greep en maakte en maakt talloze slachtoffers. Ook in Nederland en dicht om ons heen eiste deze verschrikkelijke ziekte zijn tol. Bijna iedereen kent in zijn of haar omgeving wel iemand die besmet raakte en ziek werd of zelfs nog erger. Ons leven werd totaal ontregeld. Misschien is het leven toch niet zo gemakkelijk maakbaar als sommigen dachten. Vanachter onze mondkapjes en op anderhalve meter afstand van elkaar zien we wat we klakkeloos als vaste waarden aanvaardden, niet langer zeker is.

Hoe dan ook…, de hoop op een goed werkend vaccin doet zowel figuurlijk - als voor sommigen misschien wel letterlijk- leven.

Toch vonden we tussen al die ellende door genoeg tijd om elkaar – liefst anoniem- nog meerdere malen flink de neus af te vegen. Zo waren er belangrijke discussies over racisme, gezondheid, het milieubeleid, pensioenzaken, de Indische kwestie, criminaliteit, plaatselijke, regionale, landelijke en wereldpolitiek en vele andere zaken. Dat er over dit soort zaken gediscussieerd wordt is prima. Dat versterkt de democratie. Maar de manier waarop dit gebeurt, beangstigt me soms. Het lijkt er steeds meer op, dat velen uit angst in de media of op sociale media te worden afgebrand, hun mening niet meer durven te geven. En dat is jammer maar ook gevaarlijk. De kans wordt daardoor vergroot dat de gedachtevorming zich in plaats van in de hersenen, zich steeds meer in de onderbuik gaat afspelen. Ik ben bang dat daar lelijke kinderen uit voortkomen. Als mensen niet meer eerlijk tegen elkaar durven te zijn, dan ontstaat een schijnwereld. Dan kunnen we elkaar niet meer vertrouwen. En vertrouwen en eerlijkheid zijn juist de belangrijkste pijlers van de democratische maatschappij.

Daar moet ook de plaatselijke politiek voor oppassen. De politiek moet voor iedereen toegankelijk en begrijpelijk blijven. Met name de besluitvorming over de ontsluiting van de stad en campus komt in aanmerking voor een ‘wanhoopstrofee’. De besluitvorming was voor een normale burger niet meer te volgen en dus ook niet meer te controleren. Als dat het geval is, dan is er dus iets mis. Dan wordt het politiek bedrijf een zaak van de elite. Dat is niet goed. Zelfs niet als het om intellectuele elite gaat… Juist die zou beter moeten weten.

Daarom vind ik, dat de burgemeester die Geert van Rumund opvolgt, geen uitgesproken intellectueel moet zijn. Zij of hij moet in de eerste plaats het vertrouwen hebben van de gewone burger. De belangen van de universiteit worden in de eerste en tweede instantie prima behartigd door die universiteit zelf…, anders hebben ze de verkeerde mensen benoemd. Geert van Rumund zou van mij weer mogen solliciteren.

Ik wens u allen een goed Kerstfeest, fijne jaarwisseling en een uitermate gezond 2021