Verstilde Kroegentocht

De wereld zucht nog steeds onder de coronacrisis. Het virus zorgt voor veel ellende en het ontregelt het leven op een enorme schaal. Talloze mensen lijden aan de ziekte en velen zijn eraan gestorven. Iedereen krijgt er direct of indirect mee te maken. Buiten alle zware ellende kunnen er heel veel leuke dingen niet meer. Zo mis ik mijn periodieke kroegentochten naar Amsterdam heel erg. Ik besef dat dit niet te vergelijken is met bijvoorbeeld het leed, dat zich in ziekenhuizen en bejaardencentra afspeelt. Maar een mens heeft nu eenmaal behoefte aan ontspanning. In de loop van een halve eeuw liep ik in het gezelschap van vele Wageningse vrienden en bekenden en vooraf gegaan door het denkbeeldige paard van de schillenboer met grote regelmaat mijn rondje door Amsterdam. Nu –in het tweede kroegloze tijdperk- besef ik hoe ik de tredmolen van het hoofdstedelijk cafébezoek mis. Wat mis ik vooral die kleine soms eeuwenoude cafeetjes zonder muziek, Sommige als nestkastjes zo klein. Ze huisvestten vrolijke en vreemde vogels van allerlei pluimage. Hun gekwetter en gezang maakten andere muziek vaak overbodig; kroegjes als Oosterling, ’t Hooyschip, Papeneiland, de Wetering, Lacroix, de Eland, Hoppe, Doktertje, Korpershoek, ‘t Ooievaartje, Pieper, Meijer en de Witte Druif.

Het is nu stil op de grachten en in de straten. De gein is van het plein. Wanneer zal kastelein Teun van Veen in café de Engelse Reet onze kelkjes weer met een zwierig gebaar van verse huppelolie voorzien? Wanneer zal Simon van De Wildeman ons weer adviseren met welk bier we op de eeuwige gezondheid kunnen klinken van de vorig jaar overleden Volendamse palingboer Bruin Kok, met wie we in de loop der jaren een fijne band hadden opgebouwd?

Hoe lang moeten we nog wachten voordat we in de Jordaan bij café Chris weer van de stralende lach van kasteleinse Nel en barkeeper Philip kunnen genieten? Op welk moment zullen we vanaf de Noordermarkt weer het prachtige Hegeraad kunnen binnengaan om er gezeten aan de ronde tafel onder de staande klok met mensen uit de buurt de dag door te nemen? Licht grinnikend denk ik terug aan zo’n jaar of twintig geleden. Toen dronk ik daar in het begin van de middag in een verder vrijwel leeg etablissement een stevig biertje met een aardige Amerikaan. Hij was voor zijn werk tijdelijk in Amsterdam, vertelde hij. Hij had een woonplek in de Jordaan. Het beviel hem…, de stad had soul en blues. Tijdens het gezellige gesprek viel me op, dat het meisje achter de bar wat zenuwachtig was. Nadat de Amerikaan vertrokken was, vertelde ze me dat ik zojuist een gesprek had gehad met Brad Pitt. “Waar speelt die bij?” vroeg ik haar nog. Later heb ik toch maar eens een film van hem bekeken...

In hetzelfde café sprak ik tijdens een kroegentocht een paar jaar geleden ook met Jaap Meurs. Ook hij vond dat Amsterdam ‘de blues’ had. Jaap kon het weten. Hij had nogal wat Amsterdams bloed en was een begenadigd vertolker van de blues. Bekend bij de liefhebbers in het hele land en in Wageningen een legende. Helaas overleed hij op 11 november 2020. Als op het Leidseplein de lampjes weer branden zullen we hem gedenken...

WAGENINGSE WEEMOED door WILLEM STRAATMAN