Vakantie in Twente

Ruim een week geleden kwam ik terug van een korte vakantie in Twente. Samen met mijn vrouw bracht ik een weekje door in het prachtige plaatsje Ootmarsum. Dit stadje is een juweeltje in het licht heuvelende essenlandschap van Twente. Ootmarsum heeft pittoreske straatjes met monumentale gebouwen en leuke musea. Voor de kunstliefhebbers zijn er meerdere galerieën en voor de Bourgondiërs genoeg eethuisjes en tapperijen. We maakten er volop gebruik van en genoten er letterlijk en figuurlijk met volle teugen. Maar waar we het meest van genoten was de vriendelijkheid van de mensen. Wie zegt dat het er vaak op lijkt dat Tukkers stijf en kil zijn, kan ik slechts voor een deel gelijk geven. Inderdaad…lijken zijn stug en stijf, maar de gemiddelde Twent is dat zeker niet. Wij ontmoetten eigenlijk alleen maar open en behulpzame mensen.                                                                                        

Tijdens onze uitstapjes door het Twentse land kwam ik diverse plaatsen tegen die ik herkende uit het verleden. In 1969 bracht ik een gedeelte van mijn diensttijd door op vliegbasis Twente en verderop in het Duitse Bad Essen. In Hengelo leek het treinstation nauwelijks veranderd en herkende ik in de binnenstad enkele plekken waar ik toen met mijn maten genoot van het Hengelo’s bier. Helaas bestaat die brouwerij niet meer. Wat ook niet meer bestaat is de oude karakteristieke grensovergang in Denekamp. Hier werden we als dienstplichtigen best vaak door de douane gematst als we vanaf de basis in Duitsland wat teveel belastingvrije sigaretten of drank bij ons hadden. Na een halve eeuw…alsnog bedankt mannen!

                                                                                                                                                 In Hengelo bestaat nog wel het Stadion Veldwijk. Tegenwoordig is het onder de naam Fanny Blankers Koenstadion bekend. Het wordt nu vaak voor atletiekwedstrijden gebruikt. Fanny was een groot Olympisch kampioene. Ze had in Wageningen familie in de Ooststeeg wonen. Ik weet nog dat ik met wat vriendjes op de fiets naar die nogal veraf gelegen straat peddelde om - bij het gerucht dat ze daar was- een glimp van haar te zien. Het bleek inderdaad slechts een gerucht te zijn. Maar voor Fanny had je dat gewoon over.                                                

Net zoals je veel over had voor (FC) Wageningen. Zo leerde ik in 1965 stadion Veldwijk in Hengelo kennen. Wageningen speelde er een uitwedstrijd tegen Tubantia. Ik was geïmponeerd door het stadion, dat een capaciteit had van 30.000 toeschouwers. Er waren veel Wageningers. Die waren ons een uur voor de wedstrijd al in hun supportersbussen voorbij gereden. Want wij….wij waren met een groepje op de bromfiets. Om halftien in de ochtend waren we vertrokken. En ja…we wisten dat het 120 kilometer was en dat we gemiddeld slechts 40 kilometer per uur konden halen. We wisten ook dat het bij Tubantia moeilijk winnen was. We speelden, geloof ik, gelijk en kwamen op weg naar huis rond 22.00 uur luid bellend langs De Berg. Toen ik met mijn vrouw terug uit Twente langs het prachtig opgeknapte stadion kwam heb ik met een traan in mijn oog geclaxonneerd. Als eerbetoon aan de club…en een prachtige historie.

Wageningse Weemoed door Willem Straatman