Wageningse Weemoed door Willem Straatman

Eigenlijk wilde ik het in deze column niet hebben over Bevrijdingsdag 2020 en corona. Er is al zoveel over geschreven en over gezegd. Ik zou maar in herhalingen vervallen van wat anderen al gemeld hebben. Maar toch…je komt er op een of andere manier niet onderuit. De herdenkingen en vieringen van 4 en 5 mei 2020 zullen onvergetelijk blijken te zijn. De aanblik van een lege Dam in Amsterdam en een dito 5 Meiplein in Wageningen zijn inderdaad onvergetelijk. Maar de pleinen waren eigenlijk niet echt leeg. Ze werden gevuld met de gedachten van miljoenen Nederlanders. Zelden was leeg zo vol…, zelden was niets zoveel.

Ik vond de toespraak van de koning op de Dam hartverwarmend. Hetzelfde gold voor de toespraak van burgemeester Geert van Rumund tijdens de Dodenherdenking bij het 4 mei monument aan de Costerweg. Dankzij rtv Rijnstreek konden vele Wageningers hier getuige van zijn. Ook dankzij de regionale en lokale televisie was het mogelijk gedenkwaardige beelden uit de oorlogsperiode en de wederopbouw terug te zien.

Persoonlijk heb ik de herdenking op 4 mei en de omslag naar 5 mei het meest gemist, Ruim 40 jaar was ik aanwezig bij de Dodenherdenking. Dit jaar kon dat door de coronamaatregelen helaas niet. Ook de uren daarna waren totaal anders. Normaal trekken op 4 mei later in de avond veel Wageningers in afwachting van het ontsteken van het Bevrijdingsvuur de stad in. Dat levert vaak hartverwarmende ontmoetingen op met de al aanwezige veteranen of oude bekenden. We hebben het dit jaar moeten missen...hopelijk kan volgend jaar het 75-jarig herdenkingsfeest alsnog worden gevierd. De vijfde mei was in Wageningen voor velen behoorlijk slikken. De enorme energie, die al in de organisatie was gestoken bleek grotendeels voor niets te zijn geweest. Hoewel de vogels met welluidend gezang hun uiterste best deden werd de muziek en feestvreugde, die bij Bevrijdingsdag hoort, erg gemist.

Ik heb de stilte van 5 mei gebruikt om vooral tv-reportages te volgen en om te lezen. Het wordt steeds duidelijker dat de viering en herdenkingen alsmaar breder worden. Dat kan en moet ook, want de tijden veranderen. Maar ik hoop wel dat er ook in de toekomst veel aandacht blijft voor de oorspronkelijke Nederlandse en lokale oorsprong van de festiviteiten. Het feit, dat er de laatste jaren geen plaats was voor specifiek op ouderen gericht amusement mag in dit kader als een signaal worden gezien.

Daarnaast heb ik met veel plezier het boek ‘Vrijheid geef je door’ gelezen. Diverse schrijvers hebben daar met in het algemeen vlotte pen een prima leesbaar stuk Wageningse geschiedenis neergezet.

Ook heb ik genoten van de film ‘A bridge too far’ . Al vraag je je af of het woord genieten wel gepast is. De film (1977) speelt zich voor een deel in onze directe omgeving af. Ik weet nog dat enkele toenmalige stamgasten van café de Korenbeurs als figurant optraden. Onder hen fotograaf Cord Otting. Helaas heb ik ze deze keer niet kunnen ontwaren.