“Er zijn mogelijkheden genoeg!”

Soheil Yazdani Rad (35) komt uit in Iran. Hij is geboren en getogen in het noordelijke stadje Qaemshahr aan de Kaspische Zee in de provincie Mazandaran.

Door Jan Boer

Eigen inzet maakt het verschil

WAGENINGEN - Op zijn zeventiende ging hij naar de universiteit om van zijn passie zijn beroep te maken: elektronica. Soheil: “Daarna ging ik terug naar mijn stad om een baan te zoeken in de computerwereld, maar ik vond niets. Toen moest ik verplicht het leger in”. Hij vervulde zijn militaire diensttijd anderhalf jaar in Teheran. Hij pakte zijn studie weer op om zich verder op te werken en vond een baan in Teheran. “Daar heb ik acht jaar gewerkt, leuk werk met medische instrumenten”. Soheil Yazdani Rad kwam in de problemen, omdat hij van de islam overging naar het christendom. “Toen moest ik het land verlaten, ik was er niet veilig meer. Dan ben je een ‘crimineel’ met alle gevolgen van dien. Het was een moeilijke situatie. Als je in Iran als christen geboren wordt, is er niets aan de hand. Maar van islam naar christendom? Dat is onbespreekbaar. Dan kun je twee dingen doen: het stil houden of het land verlaten”, verzucht hij. “Als je geboren bent in jouw land, dan hou je van jouw land. Iran is zo’n mooi, hoog ontwikkeld land! Maar het is ongelukkig, zoals het daar nu loopt. Ik ben legaal naar Turkije vertrokken. Nu ben ik tien maanden in Nederland en verblijf ik in Wageningen”. Hij is blij verrast door wat hij in Wageningen ziet: “Het lijkt hier sterk op mijn geboorteplaats: veel bomen, regen! Is dit Nederland of is dit Iran? Ik heb hier een heel gelukkig gevoel!” Hij kende hier niemand, totdat hij hier tegen een landgenoot opliep, die uit dezelfde stad Qaemshahr kwam. “Ik ga elke week naar de kerk. Ik speel gitaar, dat doe ik nu ook in de kerk”. Soheil wil niet stilzitten: “Ik wil mijn tijd niet verspillen, ik wil actief zijn, mij nuttig maken voor de lokale samenleving. Ik voel me hier veilig, niemand die op mij jaagt. Ja, dat ene woord: vrijheid. Ik kan hier doen en denken wat ik wil. Daar heb je overal toestemming nodig van de overheid. Ach, dictators verdwijnen altijd. Is daar vrijheid, ja, dan ga ik terug naar Iran. Het is goed, maar eigenlijk niet”. In een tijdelijk onderkomen woont hij nu met zijn vieren op één kamer. Daar mist hij privacy. Hij vervolgt: “Het gevoel van veiligheid heb ik nog nooit zo sterk gevoeld als hier. Ik kom hier zoveel vriendelijkheid tegen! Dat maakt me zó gelukkig. Dat wijst op vertrouwen tussen de mensen”. Soheil wil met anderen een organisatie opzetten om vluchtelingen in heel Nederland te stimuleren in hun creativiteit: “Kunst is een unieke taal, die men overal verstaat. Vluchtelingen mogen niet werken, maar dit mag wel. Er zit zóveel kracht, talent en creativiteit onder deze mensen! Ik help mensen heel graag, dat maakt mij gelukkig! Die organisatie gaat er komen!” Op dit moment is hij actief voor Welkom in Wageningen als verhuurder van fietsen aan vluchtelingen. Soheil: “Je hebt hier mogelijkheden genoeg, als je er maar naar zoekt!” Nee, de kans op een mooie toekomst in Iran, dat ziet hij nog niet gebeuren.