Albert Slotboom (104): ‘Leef bewust!’

“Oorlog.... wie is je vijand?”

Door Jan Boer

Albert Slotboom is 104 jaar oud en scherp van geest. Hij is in Duitsland geboren, omdat zijn ouders daar door omstandigheden vanuit Veenendaal naar toe moesten.

WAGENINGEN - Hij laat een foto van ruim honderd jaar oud van zijn ouders zien. Zijn vader stierf op 25-jarige leeftijd. Hij woonde vervolgens aan de Eng in Wageningen. Hij ging naar de nieuwe Emmaschool aan de Geertjesweg. Hij weet het nog goed: “Toen had je nog lijfstraffen, het was zó streng! We zaten met veertig kinderen in de klas. Na de school heb ik nooit een opleiding gehad, maar ik heb vanaf mijn veertiende wel veel geleerd. Ik ben begonnen als krullenjongen en heb mij opgewerkt tot meubelmaker. Ik wilde alles proberen!” Er moest brood op de plank komen, er moest gewerkt worden. Hij weet nog, dat hij in 1929 op zijn klompen vanaf de Eng brood naar zijn stiefvader moest brengen in het dijkwachtershuisje in de Blauwe Kamer: “Het water stond heel hoog! Ik was doodsbang, omdat de dijk op doorbreken stond. Er kwam al water door de dijk heen!” Hij heeft zijn hele leven lang gedichten geschreven. Hij zegt ze nu nog zo op uit zijn hoofd. Hij zag de eerste auto in Wageningen verschijnen: “De vrachtwagen van Bongers. Wageningen had toen drieduizend inwoners. Iedereen kende elkaar. Ik heb Nederland gekend zonder Schiphol en met haast geen auto’s. Er reden vier auto’s in Wageningen. De benzine kostte acht cent. Ik woon nu 95 jaar in Wageningen. Ik heb de stad in puin zien liggen in de oorlog. Je liep daar door de puinhopen, man, wat voelde je je daar alleen, dat is met geen pen te beschrijven”. Slotboom is 76 jaar getrouwd geweest met Gerritje Jansen: “We zijn getrouwd tegelijk met Juliana en Bernhard!” Terugkijkend naar de oorlog: “Ik was bij de IJssellinie in Epe. Daar zag ik de vliegtuigen komen. Toen wist ik, dat dit oorlog was. Ach, wat waren we slecht bewapend. Daar deugde niks van. We liepen in spullen van de Eerste Wereldoorlog. Toen kwam de luchtlanding op de Ginkelse Heide. Als je dat zag! Verschrikkelijk! Ik ben via het Zwarte Pad met een handkar met aardappelen en wortelen naar Oranje Nassau’s Oord gegaan naar de gewonden. Wat een gejammer! Overal lagen brandende vliegtuigen.” Slotboom heeft geholpen met het begraven van de slachtoffers op de Grebbeberg: “Ik heb geen hekel aan Duitsers. Oorlog, wie is je vijand? Dat kan ook een aardig mens zijn. In het algemeen vind ik Duitsers beleefd. In een oorlog heb je alleen maar verliezers. De enige overwinnaar is de aarde. Hij geeft alles en neemt alles terug. Ik ben me bewust van het unieke van de aarde”. Hij zegt: “Nederland had toen acht miljoen inwoners. Niks stikstof, ruimte voor iedereen. Nederland is nu te klein, ze kunnen niet eindeloos blijven door bouwen”. Dan zegt Slotboom: “Als ik mocht kiezen had ik liever honderd jaar eerder geleefd. Toen stonden de mensen heel dicht bij elkaar en gaven ze om elkaar”. Over de tijd van nu: “De mens verbruikt veelteveel. We leven van de wind, dat kan niet lang meer zo doorgaan”.