Ongenaakbare Van Vleuten soleert naar wereldtitel

WAGENINGEN -  Annemiek van Vleuten heeft op superieure wijze de wereldtitel op de weg veroverd. De 36-jarige Wageningse werd daarmee de oudste wereldkampioene en de twaalfde Nederlandse die de regenboogtrui mocht aantrekken. Van Vleuten besloot op ruim 100 kilometer voor de finish de aanval op haar concurrentes en reed daarmee twee derde van de wedstrijd alleen aan de leiding. Aanvankelijk was het afwachten of ze die lange solo ook daadwerkelijk met de zo begeerde wereldtitel zou gaan bekronen. Maar de benen waren dermate goed, dat niemand meer in de buurt kwam. Op meer dan twee minuten achterstand maakte Anna van der Breggen het Nederlandse feest compleet door het zilver te pakken. Ploeggenote bij de Mitchelton-Scott-formatie Amanda Spratt completeerde het podium.

door Dick Martens

Missie geslaagd

Afgelopen dinsdag stelde ze zichzelf nog teleur, door op de tijdrit, waar ze de grote favoriet was, uiteindelijk als derde te finishen.  ,,Ik had de slechtste dag van het jaar en juist op deze tijdrit”, somberde ze. Wel zag ze ook, dat er op winnares Chloe Dygert geen maat stond. Maar die maat stond er zaterdagmiddag niet op de Wageningse alleskunnen. In een eerder stadium verklaarde ze al eens. ,,Ik denk dat ik liever wereldkampioen word, dan Olympisch kampioen. Zeker omdat ik dan het hele jaar in deze schitterende regenboogtrui mag rijden.” Die missie is nu dus geslaagd en de regenboogtrui zit inmiddels stevig om haar schouders.

Oorbellen van vader

Op ruim drie kilometer van de finish was het voor Van Vleuten duidelijk, dat de wereldtitel haar niet meer kon ontgaan. Het werd een meer dan mooie triomftocht naar de finish. Duimen opstekend naar het publiek en de cameraman op de motor naast haar. Ook ging haar wijsvinger naar de oorbellen, die ze jaren terug van haar overleden vader kreeg.

Het hele jaar in die trui

Na een emotionele omhelzing met moeder Ria, keek ze samen met NOS-verslaggever Han Kock terug op haar titelstrijd. ,,Ik kan het niet geloven. 100 kilometer solo. Ik sta hier echt sprakeloos. Die solo had ik niet bedacht, wel dat ik superhard wilde gaan op die klim, dat zou in het voordeel van ins Nederlandse team zou zijn en wij gebaat zouden zijn op een zware koers. Ik ging, maar was al gelijk ‘solo’’ en ik wist ook dat Anna (van der Breggen) daar heel rustig achter zat. De voorsprong bleef een beetje hangen op 50 seconden en Loes (Gunnewijk, de bondscoach) zei, dat maar ‘gewoon’ door moest gaan. We hadden afgesproken, dat ik onderaan de klim informatie zou gaan krijgen. Ik heb daarna niet direct alles gegeven, omdat het nog een heel eind was tot de finish. Toen ik op ‘het rondje’ was begon ik er een beetje in te geloven. Ik voelde mij zo goed, ik kon blijven gaan. Toen Dygert die ook in de achtervolging reed, brak en niet dichterbij kwam en ik zelf niet instortte was ik zeker. En nu heb ik die trui en kan ik er ook echt van gaan genieten. Dat heb ik vorig jaar niet kunnen doen, nadat ik de tijdrittitel won en vervolgens mijn knie brak. Nu kan ik, ook als ik ga trainen echt in die trui gaan rondrijden. Fantastisch!”