Soms raak ik de weg een beetje kwijt

Soms heb ik het idee de weg een beetje kwijt te raken. Dat kan aan mijzelf liggen. Als je ouder wordt schijn je sommige dingen wat minder snel door te hebben. Neem nu allerlei maatschappelijke discussies. Dat kan lopen van de ‘Me too’ beweging, via de discussie over de voormalige koloniën naar de zwarte pietenruzie. Het gaat gepaard met verbaal en internet geweld en vooral onverdraagzaamheid. Alleen de eigen argumenten lijken te worden gehoord. Voordat je het weet ben je bestempeld tot racist, vrouwen- of mannenhater, milieuterrorist of neo-koloniaal. Linksradicaal of misbruiker van sociale voorzieningen ben je ook in een handomdraai. Hoe dan ook, het lijkt erop, dat onverdraagzaamheid een belangrijke norm dreigt te worden in onze maatschappij. Dat is erg jammer. Het betekent, dat we het vertrouwen in elkaar – dus de maatschappij- verliezen. Daarmee verdwijnt een belangrijke draagbalk van onze samenleving.

Door Willem Straatman

Niet alleen bij mezelf bemerk ik deze tendens. Ik word bijvoorbeeld steeds kritischer naar de overheid, waarvoor ik zelf ruim 40 jaar werkzaam was. Ik vraag me af wie er tegenwoordig beslissingen neemt. Dat zou de gekozen overheid moeten zijn, maar het lijkt er op, dat belangengroeperingen steeds meer in de melk te brokkelen krijgen. Ik was nogal verbaasd, dat een vertegenwoordiger van Wageningen Monumentaal beweerde, dat er door het ‘Kirpesteinplan’ een tekort aan wind voor de molen zou ontstaan, terwijl de molenaar meldt, dat genoeg wind is gegarandeerd. Ook vraag ik me af hoe blij een behulpzame ondernemer in de Hoogstraat is nu zijn verbouwingsplannen tijden werden getraineerd, omdat er in zijn zaak een stuk Middeleeuws metselwerk werd ontdekt. Verder werd laatst bekend, dat er in de uiterwaarden geen roeibaan of zwemplas mag worden aangelegd. Hierdoor zouden de kwartelkoning, de kamsalamander en het porseleinhoen namelijk worden bedreigd. Heel goed dat er rekening wordt gehouden met de natuur, maar ik heb niet de indruk, dat ik er als kiezer veel invloed op heb, terwijl dat wel zou moeten. Rond Wageningen is bijna letterlijk een gordel van smaragd ontstaan, die van grote invloed is op de ontwikkelingskansen van onze stad. De uiterwaarden zijn of worden vanaf Renkum tot de Blauwe Kamer natuurgebied. Hetzelfde kan gezegd worden over grote delen van het Binnenveld. De ontwikkelingen in de Hooilanden maken ook de verlenging van de A30 moeilijk en ook in de Eng kan en mag niet veel. Geen uitbreidingsmogelijkheden dus .Waar en hoe moeten al die Wageningers in de toekomst leven? Een andere vraag is, waar de windmolens en zonnevelden geplaatst moeten worden. Dat is namelijk voor de ‘diersoort’ mens van groot belang. Net als een zwemplas, waar verkoeling kan worden gezocht als in toekomstige hete zomers het douchewater gerantsoeneerd wordt. Niet alleen het hoen moet de moeder van de porseleinkast zijn. Die verantwoording hoort niet bij belangenclubs te liggen, maar bij ons allemaal. Met een Gordel van Smaragd is te leven…, maar in een ‘Ecofaat’ niet.