Wageningse weemoed door Willem Straatman

Eigenlijk had ik het al naast me neergelegd. Wat? Nou, dat voortdurende gedoe over de ontsluiting van de campus en de rest van Wageningen. Dus eigenlijk toch in de eerste plaats die van de campus, want dat is volgens velen toch het échte hart van Wageningen. De campusroute is voor WUR de aorta op het gebied van de verkeersafwikkeling. Er waren tijden, dat het aanleggen van een weg gewoon een technische ingreep was. Eigenlijk is dat ook zo, want op de wereld liggen miljoenen wegen. Dat kan niet anders, want waar mensen zijn, zijn straten en wegen onmisbaar. Dat mensen invloed willen hebben op de aanleg van wegen is begrijpelijk, maar het moet niet overdreven worden.

Hoeveel mensen gaan er niet verhuizen naar huizen aan straten, die er al tientallen jaren liggen? Soms zijn ze zelfs al eeuwen oud. In Wageningen wonen echter heel veel mensen, die niet alleen veel van hun eigen vakgebied weten, maar ook enorm goed op de hoogte blijken te zijn van bijvoorbeeld infrastructuur, planologie en verkeerstechniek... Of ze ook gespecialiseerd zijn in religie weet ik niet, maar wel dat ze procedures weten te rekken tot Sint Juttemis.

Met de alsmaar uitblijvende oplossing voor de ontsluiting van de campus werd weinig bereikt, behalve dan dat de gemeente bestuurlijk buitenspel werd gezet. De provincie kwam aan zet. Daar zou het wel even gebeuren. De eerste plannen uit Arnhem lieten al veel te lang op zich wachten en wat er nu ‘ligt’, daar lijken vele honden geen brood van te lusten. Een mooi en drukbezocht park wordt voor een deel opgeofferd. Daar zijn we dan lekker mee. Echt een fijn gevoel, dat er in Arnhem bij de provincie zo positief wordt meegedacht.

De stad is op dit vlak vleugellam en diverse bezwaarmakers zullen verbaasd naar hun gewonde voet zitten te kijken, waar ze zelf in hebben geschoten. We zullen er aan moeten wennen, dat de wensen van de universiteit belangrijker zijn dan de mening van de Wageningers. Omdat de universiteitsbelangen volgens de provincie ver uitstijgen boven de stedelijke belangen, zal die provincie bij belangenconflicten vaak de kant van WUR kiezen.

En dan moeten we maar hopen, dat de gemeente er in slaagt financieel snel gezond te worden om een artikel 12 status te voorkomen. Om zelfstandig beleid te kunnen voeren betekent dit vanaf nu voorzichtig politiek denkwerk leveren en niet de zakken van de werkende burgers leegkloppen. Stadsbelangen gaan voor politieke stokpaardjes. Zorg dat je als gemeente zelfstandig blijft, want van de provincie lijk je het niet te moeten hebben. Het mooie karakter van ons stadje willen we graag behouden, Als een hondje aan het lijntje lopen bij WUR of de provincie draagt daar volgens mij niet aan bij. Op elke slak zout leggen trouwens ook niet!