Wageningse Weemoed

WAGENINGEN -Onlangs vierde ik mijn verjaardag. Nou ja…vieren? Het was meer een soort van stil gedenken. Hoewel het ploffende geluid van een Twentse beugelfles mij nog steeds tot vreugde stemt, herken ik in mijn binnenste af en toe pessimistische gevoelens. Het schijnt bij ouder worden te horen. Mijn vrouw besloot dat negativisme op probate wijze te bestrijden. Op mijn verjaardag deed ze het boek Volledige Vergunning van Midas Dekkers cadeau. Spinnend als een kat –het favoriete dier van Midas- heb ik het gelezen. Plotseling realiseerde ik me wat een mooi leven ik eigenlijk heb. Buiten de mazzel van een goede gezondheid, fijne vrouw, familie en vrienden, vroeger een mooie baan en geen oorlog in mijn directe omgeving, ken ik net als Midas de liefde voor de oude authentieke kroeg.
Tientallen jaren bezoek ik al bij voorkeur de kroegjes die zonder opsmuk de ankerplaats zijn voor welwillende mensen die genieten van de sleur van alle dag. Niets is mooier dan onder het genot van een biertje of borrel de tredmolen van het dagelijks leven door te nemen. Niets is gezelliger dan een fijn gesprek in de warme schoot van zo’n heerlijk klein café, waar de muziek bestaat uit het gemurmel van de kaarttafel en het klotsen van de biljartballen. Net als Midas schreef ik er verhalen over. Voor de Arnhemse Courant bijvoorbeeld een serie over kroegen als Mies Quint (Onder de Linden), het prachtige Opheusdens Veerhuis, het helaas gesloten Van Den Born in Renkum, het Huchie in Veenendaal, De Keyser Bennekom en de Bospoort in Ede. Helaas zijn er steeds minder. Al rollen de ballen nog steeds in Jojo’s, Het Centrum en de Korenbeurs. Zowel de vaak naast elkaar gelegen kroegen als kerken hebben het moeilijk. Pastoors en kasteleins moeten alle zeilen bijzetten. Het wijwater en de Schiedammer variant lijken wat minder populair. Ik zal me van de os en ezel proberen te onderscheiden door niet alleen met Kerstmis de herberg te bezoeken. Ik wens u fijne dagen.