Weemoed

In supermarkten kom je vaak bekenden tegen. Zo ontmoette ik laatst voor de kassa de voormalige smid Arnold Looyen. Hij was in het begin van de tachtiger jaren mijn elftalleider bij het veteranenteam van WAVV waarin ik toen speelde. Even later sloot ook Frans van Ernst zich aan bij de rij voor de kassa. Binnen de kortste keren ging het gesprek over voetbal. Frans was qua voetbal ongetwijfeld de meest getalenteerde van ons drietal. Hij had een langdurige carrière als profspeler bij FC Wageningen en speelde voor de groenwitten zelfs in de halve finale van de KNVB-beker. Frans van Ernst moest je als voetballer dus heel serieus nemen. Door sommigen werd hij dan ook wel eens François Serieus genoemd. Als oorspronkelijke WAVV-er zal hij daarvan niet geschrokken zijn, want vele spelers van de roodgroenen hadden vroeger een bijnaam.

Veel Wageningers hadden
vroeger een bijnaam

Ook in mijn elftal liepen er heel wat aliassen rond. Ik herinner me bijvoorbeeld Jooje, de Hommel, de Muis, de Blauwe, de Kras, de Vallende Ster, Hooghoudt, Bobbie, de Piepert, het Reusje, de Scheet, de Sjuul en misschien wel de bekendste… Hollie Hollie. Zelf werd ik vaak Straot of Straotje genoemd. Of Arnold – naast de Smid- een bijnaam had weet ik niet. Wel herinner ik me een anekdote. Soms kwamen we na een wedstrijd wel eens in café het Lek van Wageningen onder de studentenflat aan de Bornsesteeg terecht. Daar werden fluitjes getapt. Die waren voor scheidsrechters meenden wij en vroegen om vazen. De kastelein en voormalige marinier Jan Plantagie voelde met ons mee. Maar als vermoedelijke Rotterdammer had hij geen Amsterdammertjes op voorraad. Als goede zeesoldaat vond hij echter snel een oplossing. Even later rausde hij een aantal bloemenvazen van vensterbanken en tafels, spoelde ze om en vulde ze met kostelijk gerstenat. Het werd een gedenkwaardige derde helft. Hoewel sommigen dachten dat het bier iets naar Pokon smaakte zorgde dat er juist voor dat de vele bloemetjes die we buitenzetten langer goed bleven.