Wageningse Weemoed

Tijdens het bekijken van een voetbalfilmpje met oud Ajax doelman Heinz Stuy moest ik aan bitterballen en kroketten denken. Hij had de bijnaam Heinz Kroket. Dat kwam omdat hij bij harde schoten de bal soms losliet alsof het een gloeiend hete kroket was. Het herinnerde niet alleen aan prachtige Europacupavonden, maar ook aan de tijd dat er nog geen frikandellen waren en de kroket naast patat de belangrijkste snack was. Soms trakteerden onze ouders op een kroket. Die moesten dan op wens van pa wel van Mekking komen. Dat waren volgens hem, als oud bakker, de beste. Er was keuze genoeg, want in die tijd maakte bijna elke frietbakker kroketten en patat volgens eigen recept. Nu zijn het helaas meestal voorgebakken fabrieksproducten die vaak hetzelfde smaken. Om geld te besparen bakte mijn moeder zelf ook wel kroketten. Ze had daarvoor geloof ik een zogenaamde wonderpan. Die pan leverde heerlijke snacks op, waar wij en veel kinderen uit de buurt volop van genoten.

Volgens onze goede bekenden Jan en Moniek horen kroketten en bitterballen echter uit de frituur te komen. Niks geen gedoe met de schijnbaar gezondere varianten die uit de oven komen. Dat spul komt bij hen het huis, laat staan de mond, niet in. Volgens mij weten ze waar ze het over hebben, want ze koken thuis heel lekker en gezond. Voor een kroket of bitterbal is er echter ook ruimte. Naast bourgondisch zijn ze ook sportief ingesteld. Dat combineren ze op een geweldige wijze. Bijna elke zondag maken ze lange wandelingen door de natuur.

Merkwaardigerwijs eindigen die tochten altijd in een café waar ook bitterballen worden geserveerd. Dat kan een Wageningse kroeg zijn, maar ook Nol in ‘t Bosch, Panoramahoeve of Campman. Naarmate de kwaliteit van de bitterballen wordt een route met één of meerdere ballen gewaardeerd. Bij slechte ballen is het bitter balen. Maar een goede kroket wordt als croquette aangeduid. Beetje Heinz er bij en ze voelen zich Jean en Monique...