Weemoed

Door Willem Straatman

WAGENINGEN - Eigenlijk wilde ik vandaag een zomercolumn schrijven, maar buiten zie ik neer gutsende regen. Niets om vrolijk van te worden, al hebben we mooie weken achter de rug waarin ik vele honderden mensen zag en hoorde genieten van lekkere ijsjes. Ik woon vlak bij de mooie ijssalons van Antonio en Cicuto. Het is ongelooflijk hoe warm mensen kunnen lopen voor zo’n ijskoude delicatesse. IJs maakt mensen echt vrolijk.
Zo kan ik me herinneren, dat mijn ouders ooit een kleine week met ons op vakantie waren in de Yorkshire Dales. Mijn vader had - overigens volkomen ten onrechte - geen enkel vertrouwen in de Engelse keuken. Met uitzondering van ice-cream... dat vond hij heerlijk. Hij heeft vier dagen bijna uitsluitend op ijsjes geleefd en vertrouwde me later toe de vakantie voor herhaling vatbaar te vinden. Hoewel het ijs van tegenwoordig veel gevarieerder en smakelijker is dan in het verleden konden we er vroeger ook al van genieten. Als kind werd ik vaak door m’n oma getrakteerd op een ijsje van Den Haan, die was waar nu Subway aan de Hoogstraat is. Ook gingen we naar de ‘Piet Hein’, die te vinden was tegenover de huidige ‘Antonio’ aan de Bevrijdingsstraat. Het ijs van Jamin was natuurlijk in heel Nederland een begrip. Wie heeft er niet aan zo’n pak dubbeldik roomijs lopen ‘lebberen’? Volgens mij hebben veel Wageningse kinderen nog heerlijke herinneringen aan de ijs auto van Ome Kees. Althans zo heette hij in mijn geheugen. Met een vrolijk deuntje lokte hij niet alleen de kinderen de deur uit. Maar misschien genoot ik als kind wel het meest van het ijs van Olsman. Hij zag er uit zoals een ijscoboer er uit moet zien. Met een uniformjasje en witte schippers pet. Op zijn kar stond een grote glimmende slagroommachine. Voor een dubbeltje extra waande je je in de hemel. IJspret is er niet alleen in de winter en ijsmakers zorgen voor een gelukkiger wereld...zelfs als het regent.