Achter een Wagenings gezicht: Willem Straatman

Door Jan Boer

WAGENINGEN - Je kent ze wel. Het gezicht kom je regelmatig tegen en de naam ken je waarschijnlijk ook wel. Maar wie zit er nou achter dat gezicht? Deze keer Willem Straatman

Willem Straatman (1948), Wageninger pur sang, is columnist van deze krant. Maatschappelijke betrokkenheid is hem niet vreemd. Vader Wim was jarenlang voorzitter van het NVV. “Mijn ouders vulden elkaar aan. Verdraagzaamheid was kenmerkend voor ons gezin met zes jongens. Moeder was hervormd, vader sociaaldemocraat. Op zondag ging ik eerst mee naar de kerk en dan ‘s middags naar het voetballen. We werden serieus genomen, maar er werd wél iets van je verlangd.

Als je een gelukkige jeugd gehad hebt, schrijf je er graag over.” In het gezin was geen geld voor vakantie. “Dat kwam pas in 1957, want pa had een bonus gekregen van de vakbond, omdat hij veel leden had aangebracht”, aldus Willem. Hij ging aan de slag bij de gemeente, werkte een tijdlang bij de PGEM en kwam als dienstplichtig militair terecht bij het IJzeren Gordijn in Duitsland: “Een leerzame tijd, waarin je veel dingen deelde. Er was niet zoveel in die tijd. Ons werd geleerd om niet zo maar iets weg te gooien.” Als kind was hij al geïnteresseerd in sport en politiek. Zijn opa was verzorger voor de spelers van Wageningen. “Een begaafde barbier met zeer speciale gaven. Zijn zaak was in de Vijzelstraat naast waar nu café Daniëls is. We hadden daar een leuke tijd”. Willem raakte betrokken bij FC Wageningen. Hij schreef mee aan de stadionkrant, werkte er als scoutingcoördinator. Hij heeft er een goede vriendschap tot op de dag van vandaag aan overgehouden met Rob McDonald. Het verdwijnen van de FC raakt hem nog iedere dag, hij is er na 25 jaar nog steeds niet aan gewend. Als ambtenaar bij de afdeling Welzijn hield Willem zich bezig met sport. Hij zegt: “Daardoor kwam ik overal. Het was een baan, die veel meer uren in beslag nam dan waarvoor ik betaald werd. Henk Blankestijn en Herman Helmers waren mijn leermeesters, twee mannen met een groot inzicht, die wisten waar ze mee bezig waren. Ik heb in het stadhuis een mooie tijd gehad.” Een kritische noot: “Ik heb nooit voordelen gezien aan de komst van managers. Die kijken eerst naar geld en niet naar het winnen van vertrouwen.” Willem is getrouwd met zijn Berry: “We zijn sinds 1981 samen. Ze is mijn maatje, een sterke vrouw. Ze verloor haar vader op jeugdige leeftijd. Haar moeder stierf aan ALS. Zelf is ze ook doodziek geweest.” Willem had in Assen of Zaandam kunnen werken, maar Wageningen is zijn stek: “Ik ben gelukkig met mijn stadje. Wageningen is altijd bijzonder geweest, daar heb je de universiteit niet voor nodig. De sfeer hier is anders dan in de omgeving. Ik vind de Wageningse samenleving positief, een mooie mix van culturen, maar de universiteit is veel te dominant aanwezig: teveel invloed. Het overvloedige intellect is te groot; velen voelen zich niet meer in staat om mee te denken. Met een middelbare opleiding kom je er niet meer. Er is te weinig rechtstreekse besluitvorming, teveel proceduretechnieken en procesmatig denken. Als je niet gewend bent om op dat niveau te denken, val je snel buiten de boot. Dan is er gevaar voor indirecte discriminatie. In feite sluit je dan de mening van veel mensen uit. De politiek moet zich dit realiseren. De universiteit bepaalt wat er gebeurt en kijkt niet om naar de stad. Het gaat over de hoofden van de Wageningers heen.”