Wageningse Weemoed

Het is deze maand 25 jaar geleden dat er een definitief einde kwam aan het betaalde voetbal in Wageningen. Een kwart eeuw geleden namen veel Wageningers en andere supporters afscheid van hun grote liefde.

Zeker... er zullen behoorlijk wat mensen zijn die vinden dat ik nu doordraai. Misschien hebben ze zelfs wel enigszins gelijk. Maar mogen wij als nabestaanden van onze club ook ons verdriet hebben? Zelfs na 25 jaar kom je niet zonder minimaal enige nostalgische treurnis voorbij het stadion. De Wageningse Berg is van historisch belang. De eerste Wageningers woonden er, je kunt er genieten van fantastische vergezichten, wandelen langs het Bergpad en door wonderschone arboreta. Er zijn grafheuvels te vinden uit lang vervlogen tijden. Maar de Wageningse Berg is toch vooral bekend omdat FC Wageningen er voetbalde. Generaties Wageningers, Renkumers, Bennekommers en Betuwenaren trokken de Berg op om er van voetbal te genieten. Op 26 april 1992 kwam daar een einde aan. Met een 2-1 overwinning op NAC namen de groenwitten afscheid van het topvoetbal. Volgens mij kwam men daarna nog slechts eenmaal in het veld. Voor een ‘uitloopwedstrijdje’ in en tegen het Betuwse Meteren.

Als klein jongetje liep ik aan de hand van mijn vader en opa op zondagmiddagen de Berg op. Opa was jarenlang de verzorger van het team. Zijn eerste wedstrijd bezocht hij in 1911. Over Wageningen werd ruim honderd jaar geleden al veel gesproken. Dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Geen maand ging er sinds het faillissement voorbij zonder dat de club werd genoemd. Vorige week opende Rob McDonald in Wageningen een fitnessstudio. Hij speelde in 1980-81 voor FC Wageningen. Zo lang is de schaduw van de club. Mooi en triest tegelijk. Teren op mooie herinneringen... zoals twee gewonnen KNVB-bekers en al die prachtige wedstrijden en spelers. We zullen het er mee moeten blijven doen.