Achter een Wagenings gezicht: Anita Arntz

Door Jan Boer

Je kent ze wel. Het gezicht kom je regelmatig tegen en de naam ken je waarschijnlijk ook wel. Maar wie zit er achter dat gezicht? Wie is Anita Arntz?

Anita Arntz (1946) werd geboren aan de oude Grintweg in het herenhuis naast het Bijenhuis: “In dat huis spookte het! We hoorden vaak op zolder iemand lopen, maar er was niemand te vinden. We hebben het voorgelegd aan Oud-Wageningen. Het bleek, dat zich daar ooit iemand heeft opgehangen.” Ze ging naar de Cuneraschool. “Dat was de nonnenschool, het was niet echt een geweldige tijd.

Daarna ging ik naar de Willibrordmulo, ik wilde in die tijd heel graag dierenarts worden”, aldus Anita. Het liep anders. Ze volgde de dansopleiding in Amsterdam en trad in de voetsporen van vader Johnny Arntz: “Mijn vader vond het geweldig, dat ik bij hem kwam werken! Ik herinner me goed, dat ik een beperkte handlichting bij de rechtbank kreeg omdat ik eigenlijk te jong was om een bedrijf te leiden.” Haar broer Jan was allang het huis uit. Jan startte als 14-jarige solist bij het Nationaal Ballet, daarna trok hij met een eigen groep de wereld over en werkte hij veel voor de Nederlandse televisie. Dansen hoorde bij hun leven.

Naast een baan als secretaresse groeide Anita langzaam in het bedrijf van haar vader en was ze ‘s avonds in de dansschool te vinden. Toen ze bij de klantenservice van V&D werkte, leerde ze Gerard Gerritsen kennen, die daar werkte: “Dat was een leuke tijd! De dansschool was inmiddels verplaatst naar de Dijkstraat. Eind jaren zeventig namen Gerard en ik de dansschool van mijn vader over. Hoeveel Wageningers er in al die jaren op les zijn geweest en alle feesten hebben meegemaakt? Ik kan ze niet meer tellen, maar nog steeds worden er door mensen herinneringen van toen opgehaald, dat doet je goed. Omdat de milieueisen werden aangescherpt, moesten we verhuizen van de Dijkstraat naar de Industrieweg. In 2000 zijn we gestopt.”

Ze kijkt liefdevol terug: “Het was een fantastische tijd, het paste in de tijdgeest, waarin jongeren het wat makkelijker hadden dan nu, de wereld vriendelijker was en er waren géén mobieltjes. De spruitjestijd was voorbij, de jongeren waren losser, een heerlijke tijd. De danswereld was nieuw voor de jeugd, daar haakten we op in. Iedereen kwam bij ons!! Onze dansschool was dé ontmoetingsplek voor velen. Het was een vertrouwde, mooie tijd, waarin we veel mensen plezier hebben gegeven. We organiseerden grote feesten, terwijl ik zelf helemaal geen feestbeest ben!” Na het afscheid van de dansschool zat Anita niet stil. Zoals ze het zelf zegt: “Ik werd ineens de maatschappij in geschopt, want ik had altijd binnen de vier muren van de dansschool gewerkt! Ja, wat vond ik eigenlijk nog meer leuk? Ik kwam bij de receptie van hotel De Wageningsche Berg, want horeca trok me wel. Toen verhuisde mijn moeder naar Rustenburg. Daar ging een nieuwe wereld voor me open! Ik solliciteerde er en ik werd aangenomen bij de receptie. Daar heb ik nog 12,5 jaar gewerkt. Toen Rustenburg werd afgebroken ging ik mee naar Torckdael.” Daar werkte ze in het Grand Café tot februari 2016. Momenteel is er tijd om aan andere dingen te denken: “Interesses genoeg, hobby’s weinig. Eigenlijk maar twee: koken en schrijven. Ik ben momenteel bezig met het schrijven van een verhaal, waar ik al heel lang mee rondloop. Dat moet er nu maar eens uit.” Wat ze leuk vindt, is meedoen aan quizzen. Ze heeft diverse tv-uitzendingen op één van de stoelen van 1 tegen 100 gezeten: “Helaas alleen nog maar tussen de andere 99 kandidaten en nog niet naast Caroline Tensen gestaan! Maar in april ga ik het wéér proberen!”