Bekerheld van WVV Wageningen wordt honderd jaar

Door Rick Praamstra

VEENENDAAL/WAGENINGEN - Gerrit van Elst is met zijn 99 jaar de oudst nog levende ex-voetballer van WVV Wageningen. De Veenendaler verdedigde tussen 1937 en 1951 het doel op de Wageningse Berg. Hij was de held van de bekerfinale in 1948.

Op de tafel in zijn appartement aan de Cavansalaan in Veenendaal staat een kartonnen doos vol krantenknipsels, foto’s, brieven en attributen uit de rijke carrière van Gerrit van Elst. Zo heeft hij zijn twee bokalen nog van zijn KNVB-bekerzeges uit 1939 en 1948. De bokaal van 1948 is al niet groot; iets meer dan 10 centimeter en doet meer denken aan de vijfde prijs van een juniorentoernooi. Maar de bokaal van 1939 doet er nog een schepje bovenop: deze is nog kleiner dan een vingerhoed.

Als 19-jarige Betuwse jongeman uit Dodewaard maakt hij zijn debuut voor Wageningen. Als 36-jarige neemt hij afscheid. Het is een bitterzoet afscheid. Nu kan hij erom lachen, maar toen op die dag in 1951 baalde hij flink. In een beslissingswedstrijd om het landskampioenschap tegen DWS in de Rotterdamse kuip verliest Wageningen met 1-0. “Dat was mijn schuld. Ik dacht dat de bal naast zou gaan, maar de bal verdween zo in het hoekje.” Zijn club was nog nooit zo dicht bij de titel.

Drie jaar eerder werd hij nog op de schouders genomen. In het Olympische Stadion in Amsterdam tegen DWV stopt hij in de penaltyserie twee van de drie strafschoppen en wint zo de KNVB-beker. Zijn tweede beker na 1939 toen Wageningen in Arnhem PSV met 2-1 versloeg. Hij kijkt met trots terug op zijn carrière en met weemoed naar zijn maten die er allemaal niet meer zijn. “We waren als groep één geheel.” Bij de vraag wat hem het meest bijstaat uit die tijd noemt hij Willy Zittersteijn. De voetballer overleed op 18 september 1944 aan de gevolgen van het bombardement een dag eerder op de ENKA-fabriek in Ede.

Van Elst wordt op 31 augustus 100 jaar, maar is nog hartstikke scherp. Hij somt moeiteloos de keepers van de tegenstanders van WVV Wageningen uit zijn tijd op en lacht regelmatig. Hij woont nog redelijk zelfstandig in een zorgflat. “Ik voel me nog vrij goed. Ik douch me nog zelf en maak zelf mijn bed op.” Zijn zoon Dik doet zijn boodschappen, maar dat is het wel zo’n beetje. “Als ik zelf niets meer kan, hoeft het voor mij niet meer.” Hij kijkt met enig tegenzin uit naar de dag waarop hij de eeuw haalt. “Ik vind het geen zak aan. Al die heisa eromheen vind ik niets. Maar de 100 jaar halen is wel bijzonder.”