Wageningen Weemoed

Door Willem Straatman

WAGENINGEN - Tijdens de introductieweek voor nieuwe Wageningse studenten bruiste de stad van de activiteiten. Vooral de corpsleden van Ceres lieten - op soms wat brallerige wijze - van zich horen. Op de dijk kwam ik een stel zich in het zweet werkende ‘korpsklooien’ tegen, die ‘Heerenstraat 10’ op hun shirt hadden geschreven. Het deed me terugdenken aan mijn jeugd. Samen met mijn vriendje Gert Quint verkende ik er alle stegen en gloppen binnen de stadsgracht. Op onze tochten kwamen we regelmatig in de grote woonkeuken van Tante Dien van Laar terecht. Vaak kregen we dan warme chocolademelk. Tante Dien was een hartelijke vrouw, die haar geld verdiende als hospita van studentenhuis Heerenstraat 10. Ploertin werd dat beroep ook wel genoemd. Ook rond 1953 woonden er al veel Ceresklanten in het karakteristieke pand. Ze waren nogal rechts en zagen er bijna hetzelfde uit als sommige ouderejaars van dezelfde sociëteit anno 2016.

Grappig is dat het huis van Tante Dien grensde aan Het Volkshuis. Daar vonden rond 1955 veel activiteiten plaats van linkse politieke partijen en vakbonden. Ook daar kwamen we vaak. Want ons maatje Jelis van de Berg was de zoon van de beheerder. Daarnaast was mijn vader bestuurslid van het Volkshuis en ik stapte aan zijn hand dus vaak de drempel over van dat linkse bastion. Een gekke opvoeding had ik eigenlijk. Aan de rechterhand van mijn opa leerde ik op jonge leeftijd de kroegen kennen, terwijl mijn vader - die niets van drank moest hebben - me al op jonge leeftijd met ‘links Wageningen’ liet kennismaken. Met mijn moeder bezocht ik vaak de Grote Kerk. Ook met de nonnetjes die de baas waren in de Cuneraschool en de ‘tuten’ van het politiebureau werd ik al op jonge leeftijd geconfronteerd. Ik leerde al snel op vele schoenen lopen. Normaal in die buurt. Want achter Heerenstraat 10 staat de schoenenboom, die ons eigenlijk vertelt nooit oude schoenen weg te gooien, voordat je nieuwe aan je voeten hebt.