Wageningse Weemoed: Nogmaals Marius

Kort geleden schreef ik over een aantal belevenissen, die ik had met Marius, een markante buurtbewoner van de Havenstraat waar ik ruim dertig jaar woonde. 

Naast de toen vertelde anekdotes kan ik me zijn kortstondige conflict met zijn buurman Jan herinneren. De schoolmeester, zoals hij Jan consequent noemde, had iets gezegd, dat Marius niet aanstond. Als een vorm van wraak had hij de Triumph Dolomite van zijn buurman in de nachtelijke uren helemaal ingebouwd met straatklinkers, die daar toevallig opgetast lagen. 

Het mag duidelijk zijn dat Jan de volgende ochtend eerst zijn auto moest ‘uitgraven’ en dus te laat op school was. Ook konden we ’s avonds laat soms genieten van zijn gezang als hij in het vage schijnsel van een straatlantaarn een sonate bracht aan een jonge vrouw in de flat aan de Dijkstraat, waar hij heimelijk verliefd op was. Dat hij niet onaardig zong lag er volgens hem aan, dat hij de baard op in plaats van in de keel had. Ook het zachtjes meejanken van zijn hondje Sasja steunde hem. 

Marius had iets theatraals en hield ook van verkleden. Het feit, dat hij in de tachtiger jaren bij WAVV als officieel controleur soms in een jurk langs de lijn liep, verbaasde velen. Achteraf bleek hij zijn tijd ver vooruit te zijn. Tot verrassing van velen dook hij tijdens een zomers buurtfeest als kerstman op in het illegale buurtcafé. Die rol speelde hij trouwens jarenlang in de kersttijd, dankzij medewerking van kooplui en winkeliers rond de markt, met veel liefde en verve.

Helaas ging het met zijn gezondheid steeds slechter. Hulp van bekenden en vooral zijn naaste buren bleek niet genoeg. Ik geloof dat het in december 1996 was, dat Marius moegestreden de wereld voor de eeuwigheid verruilde. Hij kreeg een waardig afscheid. Terwijl het licht sneeuwde werd hij vooraf gegaan door doedelzak spelende buurtbewoners en omringd door familie en bekenden naar zijn laatste rustplaats gebracht. Met weemoed denk ik aan hem terug.

Verdriet om Henk en Klaas. Dat zal ongetwijfeld ook het geval zijn wanneer ik denk aan Henk Vink en Klaas de Vries, die onlangs zijn overleden. Henk was een bij velen populaire, fijne licht eigenzinnige barkeeper van Café Loburg en een toegewijd toneelspeler. Klaas de Vries gaat ongetwijfeld de geschiedenis in als een ‘culturele vulkaan met veelkleurige literaire uitbarstingen‘, waarvan zowel soldaat als generaal genoten. 

Hij schreef de tekst van het clublied van FC Wageningen ‘Wij trekken zingend naar de Berg’. Wageningen zal Henk en Klaas ernstig missen.