Afscheid Willem Straatman

WAGENINGEN Vorige week overleed onze columnist Willem Straatman op 73-jarige leeftijd. Hij was al geruime tijd ziek. Willem heeft als columnist in deze krant een onvergetelijke indruk achtergelaten met zijn rubriek ‘Wageningse Weemoed’. Daarin nam hij zijn lezers mee terug naar het Wageningen van onlangs en naar het Wageningen van langer geleden. Hij wist goed waar hij het over had, kende de feiten. Zijn filosofie was: ‘als je je geschiedenis kent, dan weet je wie je bent’. De stad was hem alles. Willem werkte lange tijd voor de gemeente Wageningen bij de afdeling voorlichting en als beleidsambtenaar sportzaken. Met wethouder Henk Blankestijn vormde hij een goed op elkaar ingespeeld duo, dat doortastend kon handelen. 

Door Jan Boer

Sport

Ook was hij lange tijd secretaris van de Sportraad. Joke van de Klift kijkt daar met plezier op terug: “Ik zat vanuit de politiek in de Sportraad, Willem maakte er de notulen. Die waren plezierig om te lezen, want hij schreef het zoals we het in zijn columns gewend zijn: begrijpelijke, prettig leesbare taal. Willem beschikte over een fenomenaal geheugen, een wandelende encyclopedie. Hij had altijd overal een antwoord op. Ik ging wel eens met hem mee naar uitwedstrijden van FC Wageningen, dan kwamen we daarna vaak in een café terecht, waar Willem dan veel te vertellen had”. Met zijn vrouw Berry vormde hij een hecht koppel. Samen gingen ze graag op reis naar Groot-Brittannië. Samen bezochten ze met veel plezier het Amsterdamse kroegleven.

Gewone Wageninger

In zijn beginjaren als burgemeester maakte Geert van Rumund Willem van dichtbij mee als ambtenaar: “Ik heb zeven jaar, tot zijn pensioen, intensief met hem samengewerkt. Ik was superblij met Willem. Hij hielp mij in mijn werk rond Wageningen 750 jaar geweldig met fantastische ideeën en plannen. Een heel fijne, inspirerende man, die ik zeer waardeer. Hij wist mij precies te vertellen wat een stad precies tot een stad maakt. Zijn betrokkenheid op de gewone Wageninger vond ik mooi. Ik las altijd met plezier zijn columns, die mij een mooi inkijkje in de stad gaven, heel prettig, zeker in mijn begintijd als burgemeester, daar deed ik mijn voordeel mee. Hij was altijd zichtbaar in de stad, heel fijn om mee te praten. Willem kon goed observeren en werd nooit grof in woord en geschrift. Een fijn mens”. 

FC Wageningen

Zijn liefde voor sport en voor FC Wageningen in het bijzonder was groot. Bij FC Wageningen was hij hoofdscout en redacteur van het clubblad Bergsport. Na het faillissement van de FC keek hij als een berg op tegen de Wageningse Berg. Hij kon het stadion niet meer aanzien... Als columnist schreef hij voor diverse bladen: Arnhemse Courant, Gelders Dagblad, Veluwepost en de Stad Wageningen. Met Jan Elsenaar deed hij af en toe wat ‘sportzaken’ op de piratenradio van Jan. Als Kees van Laarsveer, O. Togtoon en Gerard Geldermans verzorgde hij ook bijdragen voor de kranten Rijnstreek en Ede Stad. Hij kon precies aangeven hoe de Wageningers over hun stad en haar bestuurders dachten, maar legde ook de vinger op de zere plek, wanneer deze bestuurders, door onkunde of buitenpoortse afkomst, de plank hier en daar wel eens flink missloegen. Dat kwam uit zijn sociale rode hart

Jordaan

Willem werkte af en toe mee aan Voetbal International. Verschillende van zijn kroegverhalen belandden in de Amsterdamse Jordaankrant. Hij hield niet alleen van het Wageningse kroegleven, maar ook van dat van Amsterdam. Hij was er een graag en veel geziene gast. Willem werkte jaren als presentator bij rtv Rijnstreek in het actualiteitenprogramma ‘Wageningen Actueel’. Hij wist al vragend veel los te krijgen van de gasten. Hij kende de geschiedenis van de stad, de mensen, de feiten en de verbanden. In dit radioprogramma had hij ook een gesproken column. De afgelopen jaren schreef hij columns voor de Wageningse kabelkrant. Twee weken geleden was zijn laatste bijdrage. In deze laatste column begon hij met: “Hier is mijn laatste aflevering, het is nu tijd voor iets anders…” Niet wetende dat dit ook écht zijn laatste column in zijn leven zou worden. Carel Oomes van café De Vlaamsche Reus vertelt: “Waar Willem was, daar was het gesprek, hij was een gezelligheidsdier met een groot hart, die altijd het gesprek gaande hield, een man met diepgang. Hij had oog voor de ander, wist precies waar hij het over had”. 

Rob McDonald

Broer Dick Straatman zegt over zijn oudste broer: “Wim was een superbroer, gek op zijn stad, gek op FC Wageningen. Het faillissement van de club heeft hem heel veel pijn gedaan. Wim was gek op alles wat Engels was, hij kwam er vaak en graag. Dat begon vroeger al op zijn brommertje. Hij bleef er met vrienden heengaan, totdat het niet meer ging. Met name in de Engelse Yorkshire Dales, in Grassington, kwam hij graag en vaak., Daar heeft hij veel Engelse vrienden leren kennen”. Volgens Dick vond Willem, dat de studenten in Wageningen teveel de overhand kregen. Zijn laatste uitstapje was vorig jaar een weekend met vrouw Berry en vrienden naar Veendam, naar de veenkoloniën, waar hij het verlaten stadion De Langeleegte zag. Van zijn betrokkenheid op FC Wageningen hield Willem een vriendschap over met de oud-speler van de FC, Rob McDonald. Vlak voor zijn overlijden stond Rob in zijn Wageningen-shirt bij het ziekbed van Willem, die daar helaas niets meer van mee kon krijgen.