Wageningse Weemoed door Willem Straatman

‘Er gaat niets boven Groningen…!’ Onder dat motto werden mijn vrouw en ik door onze vrienden Pien Lelie en Jan Boer een weekend meegenomen naar het Hoge Land en andere streken van deze mooie provincie. We verbleven in een leuk hotelletje in Jan’s geboorteplaats Veendam (‘Parkstad’). Deze plaats kende ik eigenlijk alleen van stadion De Langeleegte, waar ik als jonge journalist wedstrijdverslagen maakte als FC Wageningen tegen Veendam moest spelen. Net als Wageningen mist Veendam haar verloren gegane profclub nog elke dag. Het veenkoloniale verleden van het stadje is door de straatpatronen -gelukkig met het in hoofdlijnen aanwezige kanalenstelsel- nog goed herkenbaar. Ook andere voormalige veenkoloniën zoals Wildervank en Oude en Nieuwe Pekela zetten in op een nieuwe toekomst, waarin het watertoerisme een belangrijke rol speelt. Steeds minder doet het hier terugdenken aan de, voor sommigen romantische, maar voor velen barre tijden van weleer. 

Maar Groningen staat voor mij toch vooral voor ruimte…, voor onafzienbare landerijen en onbevlekte einders. Zoals op het door Ede Staal zo mooi bezongen ‘Hoogeland’ en het Oldambt, waar oud-Wageninger Frank Westerman in zijn boek De Graanrepubliek boeiend over schreef. Zittend aan de boorden van de door harde regenvlagen grauw ogende machtige Dollard zien we hoe Delfzijl het economische tij probeert te keren door toeristen te lokken met een ambitieus plan, dat aanhaakt bij de schoonheid van de Waddenzee. Mij hebben ze alvast over de streep getrokken. Maar wat ik misschien wel het mooiste plekje van Groningen vind, is Noordpolderzijl. Dit, op kilometers afstand van de bewoonde wereld gelegen gehucht, ligt voor mijn gevoel aan het einde van de wereld en aan het begin van het geluk. Hier wordt niets alles en alles wordt hier niets. Staande op de zeedijk bij het romantische en ondanks de sterke verzanding nog steeds ‘bescheepte’ getijdenhaventje, heb je een bijna letterlijk onbeschrijflijk mooi uitzicht over de Waddenzee. De contouren van Schiermonnikoog, Rottumerplaat en het helaas door flatbouw verpeste Duitse eiland Borkum zijn in prachtige, grijze tinten gehuld, doch duidelijk herkenbaar. Volgens een verhaal is, toen een regenboog bij Noordpolderzijl het water kuste, de Waddenzee ontstaan. De gevonden pot bevatte geen goud, maar onmetelijk veel goudgeel zand. Dat zorgde voor een ongelooflijk wonder van de natuur. 

 Die waarde bleek veel groter dan een pot echt goud ooit zal kunnen zijn. Het geblaat van de alom aanwezige schapen lijkt het verhaal te bevestigen. In het aan de voet van de dijk gelegen café Het Zielhoes bleef die bevestiging uit. Dit café is trouwens voor de liefhebber van oude etablissementen een absolute must. Ik kwam er tientallen jaren geleden voor het eerst en er lijkt sindsdien maar weinig veranderd. Een verrukkelijk oord voor de liefhebber van Perzische tafelkleedjes en een goed gesprek. Een bron van warmte in dit noordelijkste puntje van Nederland. 

Wat is Groningen mooi!! Het is erg jammer, dat het door de bestuurders in Den Haag al sinds jaar en dag als een soort wingewest wordt uitgebaat. Het is een schande, dat Groningen in de kou wordt gezet, nadat we er lang warme voeten van hebben gehad...