In 33 jaar sloot Joke 1350 huwelijken

Door Jan Boer

Niet het ‘grote ik’, maar juist de medemens. Het sociale, dat is waar het bij Joke van de Klift in het hele leven om draait. Voor de ander klaar staan en een steentje bijdragen aan het persoonlijk geluk van de ander als je daar de gelegenheid voor krijgt. Dat was ook haar bezieling als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand (babs). Joke van de Klift (75) sloot in 33 jaar 1350 huwelijken. Ze wordt regelmatig aangesproken op straat door mensen, die ze ooit heeft getrouwd.

WAGENINGEN - “Niet iedereen krijgt dezelfde kansen in het leven, zeker niet in de huidige tijd van toenemend individualisme. Wanneer ik dan iemand kan helpen, zal ik dat niet nalaten. Dan sta ik klaar”, zegt ze. Deze instelling leidde haar naar de gemeenteraad als raadslid en later als fractievoorzitter van de PvdA: “Je kon dan echt iets laten zien, je kon aan oplossingen werken. Daarin zie ik het maatschappelijk werk terug, wat ik altijd graag had gewild. Een publiek figuur zijn is niet altijd leuk, maar het had wel zijn voordelen om dingen te kunnen doen voor de burgers. Nu zit ik in de Cliëntenraad, die B&W gevraagd en ongevraagd van advies dient”. Deze inslag had ze van haar vader. Ze heeft nooit gesolliciteerd naar het ambt van trouwambtenaar. Jan Verwoert, indertijd hoofd Publiekszaken van de gemeente, had al gezien dat ze er geknipt voor was. Het maakte haar nerveus, maar de functie paste haar als een jas. De eerste keer was in 1988. “Ik heb er thuis over gepraat, ik twijfelde of ik dit wel kon. Ik dacht dat ik het niet kon. Mijn man Joop stimuleerde mij geweldig! Dan ben je ineens dat kleine radertje op een mooie dag voor een bruidspaar, dat je dit mag doen: delen in het geluk van anderen! Wat is er mooier dan blije mensen in de ogen kijken en ze een klein stukje geluk mee geven?” Direct nam ze de taak als babs serieus op: “Je moet niet te jong als trouwambtenaar beginnen, daar heb je wel levenservaring voor nodig met in het achterhoofd steeds de gedachte, dat de wens van het bruidspaar telt. Je moet open staan voor elkaar in het voorgesprek. Mijn oordeel is niet belangrijk, want wie ben ik om goede raad te geven?” Ze herinnert zich menig huwelijk nog als de dag van gisteren: “Zo was er een paar, dat vroeg of ze na het ja-woord een dansje mochten doen. Dat mocht. Nou, het wérd me een dans! Het leek wel een paringsdans..!” Joke sloot als een van de eerste trouwambtenaren een huwelijk buiten het stadhuis: “In het Belmonte Arboretum, zó prachtig! En op de middenstip van WAVV. Daar was een partytent neergezet. Ook een prachtige plek is de tuin bij hotel Nol in ‘t Bosch. Binnen of buiten trouwen, het is allemaal even mooi. Een geweldige herinnering heb ik aan een huwelijk, dat ik in café ‘t Centrum heb gesloten. Zoiets maakt het heel persoonlijk”. Ook sloot ze een huwelijk in de Efteling: “De gasten dachten dat het een vrijgezellenfeest was. Kwam het bruidspaar opeens in bruidskleding naar buiten, de verrassing was enorm, toen er daar getrouwd werd! Ik ben zó dankbaar dat ik dit in al die jaren heb mogen doen!”

“Ik heb enorm getwijfeld of ik dit wel kon!”