Samen maken we het verschil, Wageningers in coronatijd

Samen maken we het verschilHoe beleven Wageningers de coronatijd? Waar maken zij zich zorgen over? Wat is er wel mogelijk en waar krijgen ze energie van? Hoe helpen ze elkaar? Daarover vertellen zij op deze plek. Want samen maken we het verschil!Ook vertellen hoe jij het verschil maakt? Mail dan naar communicatie@wageningen.nl.

“We hebben de eerste verjaardag van Ada via Skype met opa en oma in Costa Rica moeten vieren. Heel mooi, maar aan de andere kant ook hartverscheurend dat zij via een scherm Happy Birthday moesten zingen.” Maria Naranjo Barrantes is vorig jaar mei bevallen van een dochter. Haar ouders in Costa Rica hebben hun kleinkind echter nog nooit in levende lijve kunnen zien.

Ada is 1 jaar oud
Maria woont samen met haar man Joost sinds 2016 in Wageningen. Het stel ontmoette elkaar in 2007 toen Maria hier een studie milieu-economie volgde. Al vrij snel ging zij weer terug naar Costa Rica en er volgende een relatie op afstand. In 2012 kwam Maria terug naar Wageningen voor een promotie-onderzoek ontwikkelingseconomie. In februari 2019 kreeg zij een baan als onderzoeker aan de WUR. In mei 2020 werd dochter Ada Lucia geboren.

Bijzondere periode

“Op de dag dat in maart mijn zwangerschapsverlof inging, ging Nederland voor het eerst in lockdown”, blikt Maria terug op die bijzondere periode. “Waar ik me had verheugd op het shoppen voor babykleertjes en spulletjes voor de babykamer, moest ik opeens thuisblijven. Mensen vroegen mij of het niet extra zwaar was. Maar omdat het mijn eerste kind is, kan ik het niet vergelijken met een normale situatie. Ik moet wel zeggen dat de weken voorafgaand aan de bevalling op deze manier erg lang duurden.”

Leven op de kop

Na de bevalling ontstond ook een bijzondere tijd. “Ik moest bevallen in het ziekenhuis. Joost was de enige persoon die daar op bezoek mocht komen. Eenmaal thuis kwam er ook geen kraamvisite. Alleen de ouders van Joost kwamen na een paar dagen op bezoek als de kraamzorg naar huis was. In eerste instantie bleven zij op afstand en hielden ze Ada niet vast. Maar dat voelde zo onnatuurlijk. Daarom besloten we al snel dat zij onderdeel gingen worden van onze bubbel. Ik moet trouwens zeggen dat ik de weken zonder bezoek wel prettig vond. Je leven staat na de bevalling op zijn kop en ik vond het heerlijk rustig om met zijn drietjes te zijn. Pas na een paar weken kwamen er vrienden op raamvisite. Dat was fijn, maar het voelde ook heel raar.”

Gemis

Na een ontspannen zomer met zelfs nog een korte vakantie naar Frankrijk, ging Maria eind augustus weer aan het werk. “Maar dat was voor mij extra wennen. Mijn collega’s waren het thuiswerken inmiddels gewend. Voor mij was het nieuw en ik moest het ook nog eens combineren met de zorg voor Ada. Gelukkig werkte ik twee dagen per week op de Campus. Ada kon daar naar de kinderopvang. Toen er een nieuwe lockdown aankwam, raakte dat me hard. Ada kon niet meer naar de opvang en ik wist niet meer hoe ik alles moest combineren. Gelukkig had ik hulp van Joost en zijn ouders. Maar toch ging het begin dit jaar niet goed met me. Het gemis van mijn ouders en familie kwam daarbij extra hard aan. We bellen en skypen veel, maar het wordt toch steeds moeilijker. Tegelijkertijd besef ik dat ik nog geluk heb met mijn Nederlandse schoonfamilie. Ik ken ook koppels die allebei uit het buitenland komen. Voor hen is de situatie nog veel lastiger.”

Zoek hulp

Inmiddels gaat het weer een stuk beter met Maria. Ze heeft dan ook professionele hulp gezocht. Iets dat ze iedereen aanraadt. “Je staat er niet alleen voor. Via mijn huisarts ben ik bij een psycholoog gekomen. Ook op het werk bij de WUR hebben ze professionals die kunnen helpen. Wat mij ook helpt is om een lunchwandeling te maken. Soms alleen, soms samen met collega’s. En ik ben blij dat ik weer naar de sportschool kan, dat heb ik echt gemist.”

In juli naar Costa Rica?

Maria hoopt samen met Joost en Ada in juli weer naar Costa Rica te gaan, zodat opa en oma daar eindelijk hun kleindochter in hun armen kunnen sluiten. “Mijn ouders en mijn broer zijn inmiddels gevaccineerd. Als het weer mag, vliegen wij naar hen toe. Ook al moeten we veel testen ondergaan, ik kan niet wachten om hen weer in het echt te zien. Mocht het toch niet lukken, dan komen zij in het najaar naar Wageningen. Volgens de recente versoepelingen is noodzakelijk familiebezoek namelijk weer toegestaan.”