Familie

12 maart 2021 om 09:47 Algemeen

In de coronatijd wordt er veel gewandeld. Ook wij maken daar geen uitzondering op. Om de drukte op de dijk te mijden besloten we eens een keer het Binnenveld in te lopen. Via de in andere jaargetijden lommerrijke Binnenhaven en Haagsteeg bereikten we het prachtige historische café Onder de Linden. Ik herinner me, dat ik in het begin van de vijftiger jaren aan de hand van mijn ouders die wandeling ook wel eens maakte. Door de coronamaatregelen is nu echter ook dit etablissement gesloten.

Ik vroeg me plotseling af hoe mijn opa dat gevonden zou hebben. Ik weet dat hij zo’n tachtig jaar geleden er wel eens te gast was. Omdat hij na de oorlog zijn kapperszaak in de Vijzelstraat had, kwam hij regelmatig in café de Rijnstroom bij kastelein Bart Quint.

Dat was een broer van de legendarische Mies Quint, die ‘Onder de Linden’ tot in de zeventiger jaren exploiteerde. Overigens heette het café toen officieel De Brug…, maar Wageningers gingen in bijna letterlijk de volksmond een pilsje halen bij Mies.

Net als ik heeft ook mijn vrouw herinneringen aan dit oude café. Haar vader ging er met zijn broers af en toe wat drinken of ze aten er met hun kinderen op de veranda een ijsje. Zelf kwam ik er niet zo vaak. Het café lag nogal ver van het centrum. Mies had desondanks een brede klantenkring, die varieerde van oer- Wageningers tot een studentendispuut. Er werd wel gezegd, dat er vanwege de afgelegen locatie ook nogal wat ‘stiekeme zuipers’ kwamen.

De laatste jaren vierden we er met onze familie regelmatig familiedagen. In de gezellige omgeving van deze oude herberg telde ik dan mijn zegeningen en realiseerde ik me wat een geluksvogel ik was. Als oudste van zes broers zag ik de gelagzaal gevuld met tientallen, meestal gelukkige, Straatmannen en hun aanhang. Ouders Wim en Dien en onze helaas in 1988 overleden broer Erik zullen het vanuit hun ereplaatsjes in het hemelcafé ongetwijfeld met genoegen bekijken en constateren dat meerdere kinderen van Hans, Dick en Rob inmiddels zelf alweer nazaten hebben. Ondergetekende en broer Henry hebben geen aantoonbaar nageslacht maar wel het grote voorrecht binnen de stadsgracht van Wageningen te wonen. Het is hoe dan ook een erg prettige familie om deel van uit te maken. Er is een goede binding, zonder de deur bij elkaar plat te lopen. We laten elkaar vrij maar zijn er wel als we elkaar nodig hebben

Ik realiseer me echter ook steeds meer hoe snel de tijd gaat en dat je op mooie dingen zuinig moet zijn. Van het jongetje dat in de vijftiger jaren aan de hand van zijn ouders door het Laantje van Mies Quint liep ben ik nu een soort van familieoudste geworden.

Het is een vreemd gevoel te constateren, dat je tijdens een gezellige familiebijeenkomst de oudste aanwezige bent. Het plaatst je positie zeker in deze coronatijd toch ook in een ander daglicht.

Hopelijk kunnen de deuren van Onder de Linden en andere gelegenheden voor ons en uw volgende familiefeest weer snel open.

Wageningse weemoed door willem straatman

advertentie
advertentie