‘Altijd blijven denken in mogelijkheden’

Door Dick Martens

Het jaar 2020 loopt bijna ten einde, een in alle opzichten en voor iedereen een meer dan bijzonder jaar. Ook ‘de sport’ werd niet gespaard door de Corona-pandemie. Wedstrijden werden uitgesteld of zelfs helemaal geschrapt, wat weer betekende dat trainingsprogramma’s veranderden of moesten worden bijgesteld. Dat gold uiteraard ook voor Annemiek van Vleuten. Samen met de Wageningse kijk ik terug op een ook voor haar, op zijn zachtst gezegd, ‘bewogen’ jaar. Een monoloog.

WAGENINGEN - ,,Mijn jaar begon weer met een trainingskamp met de mannen van Mitchelton Scott. Dat werd door de buitenwacht groter gemaakt dan het in werkelijkheid is, want mijn voorbereiding is veel groter dan een weekje met de mannen trainen. Natuurlijk helpt het mij wel en is het uit mijn comfortzone trainen voor mij een uitdaging. Het was nu op Sicilië, ik hou er ook van om andere gebieden te zien, dat houd je mentaal fris. Daar ben ik altijd wel naar op zoek. Ik wil energie krijgen van het fietsen en daar heb ik mijn manieren voor, mijn afwegingen zijn: vind ik het leuk, heb ik een goede tijd gehad, dan is het heel nuttig geweest.” Nuttig was zeker ook de Scott Addict RC-fiets die speciaal voor Van Vleuten was gemaakt. ,,Met schijfremmen, dat vond ik ook fijn en met een gewicht van 6,9 kilo. Echt een tof cadeau van Scott. Bij Movistar ga ik straks op een Canyon-fiets rijden, ook weer een innovatief fietsenmerk.” Op haar speciale fiets, maar zeker ook met haar regenboogtrui voor het eerst in wedstrijdverband om haar schouders stond ze eind februari aan de start van de Omloop van het Nieuwsblad. ,,Ik had geen last van ‘de vloek van de regenboogtrui’, want ik won daar direct. Fijn was het ook, dat vrienden en familie, mijn oom en mijn moeder daar nog getuige van konden zijn, omdat Covid-19 toen zijn schaduw al vooruitwierp.”

Van Vleuten had het in het begin lastig (‘ik ben in topvorm en nu kan ik nergens heen’), maar ‘de Wageningse buurmannen’ en collega-wielrenners, Jan-Willem van Schip en Taco van der Hoorn gaven haar weer inspiratie. ,,Tijdens een etentje daagden ze mij uit om te gaan denken in Corona-kansen. Zij brachten mij weer terug in de realiteit en dat was tof. Hoewel het moeilijk was om de motivatie op te brengen om weer te gaan trainen, was op de bank zitten ook geen optie.” De mededeling van de ploegleiding, een zogenaamde Covid-maatregel, kwam in die periode ook nog ‘even’ binnen. ,,We kregen een mega-salariskorting van maar liefst 70%. Dat is ook de andere kant van de medaille, dat dat soort dingen zo maar kunnen. Dat heeft vijf maanden geduurd, niet echt ‘cool’. Toch ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten en in die periode ook aan mijn tijdrit gaan werken. Ik had een apparaatje geregeld die live op mijn fiets mijn aerodynamica regelde. Ook aan de afstelling van mijn fiets heb ik wat gedaan en ook nog een speciaal stuur, een snellere versie, laten maken. Dat soort ‘fine-tuning’ is ook een nuttige invulling geweest. Daar had ik in de wedstrijden profijt van.”

Ook werden er toch ook weer nieuwe fraaie Nederlandse routes ontdekt tijdens de trainingen met haar buurmannen. ,,We kwamen echt op heel leuke Nederlandse plekken. In die periode werden we koningen in het vinden van de ‘Koffie-to-go-stops’, waarbij het weer in april/mei ook nog eens meewerkte. Dat was prettig. Minder prettig was de rit van mijn trainer Louis Delahaije, vanuit Zuid-Limburg, weer terug naar Wageningen. Ik had de hele dag wind tegen, dan staat het huilen je nader dan het lachen en zakt de moed je wel in de schoenen. Maar eenmaal thuis gaf het toch ook wel weer een voldaan gevoel. Een volgend ‘project’ was er een uit de koker van Jan-Willem, die wilde eens 400 kilometer op één dag fietsen. Mijn eerste reactie was: ‘No way’, maar twee dagen later, met de gedachte, dat ik op dat moment toch nog niet echt een doel had waarvoor ik trainde, ben ik toch meegegaan en werd het een fraaie challenge en ook wel ‘een lachen dag’. In het kader van vindingrijk zijn en er wat van maken, is dat prima gelukt.” Die vindingrijkheid werd vervolgens beloond in de eerste wedstrijden die Van Vleuten in Spanje reed. Ze won er direct drie op rij. ,,Ik reed er eigenlijk in dienst van mijn ploeggenote Amanda Spratt, die bleek echter niet zo goed te zijn, ik was dat gelukkig wel. Zo beginnen na die Corona-periode was wel echt een cadeau.” Maar er werden daarna nog meer cadeaus uitgepakt, zoals de winst van de gravelkoers Strade Bianche. ,,Een van mijn mooiste overwinningen. De laatste aanval moest echt uit mijn tenen komen en als dat dan lukt en ook dat je weet, dat er veel wielerliefhebbers de koers live hebben kunnen zien, is dat geniaal. Ook de topvorm en al die zeges op rij, voelden natuurlijk goed.” Het prijzenpakken ging nog ‘even’ door, met een zilveren medaille op het NK en de Europese titel. ,,Een titel met glans en zeker bijzonder, omdat ik had aangegeven 100% te zullen knechten voor het team, maar in de eindfase was ik de enige Nederlandse die nog over was en werd het toch echt een toffe titel.” Dat leek ook de hernieuwde Giro-zege te gaan worden. ,,Ik was echt top, maar toen kwam die val waarbij ik mijn pols brak. Ik dacht direct, dat mijn seizoen helemaal over was, maar met dank aan de meedenkende artsen in het Rijnstate-ziekenhuis, die mij wakker schudden en mij overtuigden, dat ik het WK, acht dagen later, niet uit mijn hoofd hoefde te zetten. Ik startte uiteindelijk toch, maar niet meer in de topvorm die ik had, dat kon zo kort na een operatie ook niet meer. Trots was ik wel, dat ik de knop om had kunnen zetten en er zo stond op het WK, mentale weerbaarheid en ‘een harde kop’ heb kunnen laten zien. Dat ik ook bij tegenslag ben blijven denken in mogelijkheden, met uiteindelijk een zilveren medaille met een gouden randje als beloning.” Na de slotkoersen nog in dienst van de ploeg te hebben gereden en een trainingskamp op Sardinië (’weer een nieuwe omgeving, die ik ontdekte’), wordt er inmiddels ‘gewoon’ weer getraind en uitgekeken naar het eerste Spaanse trainingskamp in januari met de nieuwe Movistar-ploeggenotes. ,,Ik kijk terug op vijf onwijs fijne jaren bij Mitchelton-Scott. De rensters en renners, de mechaniekers, de ploegleiders, de verzorgers en de staf, die ga ik zeker missen. Bij Movistar ga ik eerst vooral investeren in het leren kennen van mijn ploeggenotes, de jonge meiden wat bijbrengen, zoals mijn ervaring hoe je wedstrijden kan winnen. Die ontwikkeling, maar ook weer die van mijzelf, weer buiten mijn comfortzone gaan, dat geeft mij die prikkel die ik altijd weer zoek.”

Mijn ‘buurmannen’ Jan-Willem en Taco daagden mij uit