Waas over de lente...

22 april 2020 om 13:35 Algemeen

                                                                                                
In de ongeveer vijftig jaar dat ik stukjes schrijf voor de krant, heb ik zelden zo geestelijk ontheemd voor het beeldscherm gezeten als nu het geval is. Ik weet me eerlijk gezegd nauwelijks raad met de door de coronapandemie ontstane situatie. Alles is anders, terwijl er eigenlijk ook heel veel hetzelfde is. Tenminste als je niet zelf of in je directe omgeving door het verschrikkelijke virus getroffen bent, Dan piep je wel anders. Tot nu toe zijn mijn familie en directe kennissenkring gelukkig van de ziekte gevrijwaard gebleven. Of dat zo blijft kunnen we alleen maar hopen, maar het virus ligt overal op de loer. Als een sluipmoordenaar in het duister staat het gereed om je in de rug te steken. Daarom is het zo belangrijk, dat we de uitgevaardigde voorzorgsmaatregelen opvolgen en er geen eigen draai aan geven. Ook niet nu het wat beter lijkt te gaan. Op deze plaats wil ik nogmaals het medisch en verzorgend personeel, de mensen uit de logistieke sector, het winkelpersoneel en alle anderen, die de maatschappij draaiende proberen te houden, van harte danken. Ze doen dat namelijk ook voor u en mij. Ik merk dat ontzettend veel mensen zich van hun beste zijde laten zien en bereid zijn heel veel voor hun medemens te doen, ook als ze daarvoor niet publiekelijk worden bedankt. Helaas zijn er ook veel leeghoofden, die geen respect tonen voor hun medemens. Als die beboet of opgepakt worden dan heb ik daar weinig problemen mee. Ik ben er door de nu geldende beperkende maatregelen wel achter gekomen hoe moeilijk het moet zijn om echt een gevangenisstraf te moeten ondergaan.

Wageningse weemoed, door Willem Straatman

Ik weet ook wat ik het meeste mis. Dat is die heerlijke sleur van alledag. De rails waar de trein van het dagelijks leven op rijdt, de balk waarop de noten van je levenslied worden geplaatst.

Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om te aanvaarden, dat ik niet meer op de tijden, die ik wil, kan gaan en staan waar ik wil. Ik weet ook wat ik het meeste mis. Dat is die heerlijke sleur van alledag. De rails waar de trein van het dagelijks leven op rijdt, de balk waarop de noten van je levenslied worden geplaatst. Het zijn niet alleen de hoogte- en dieptepunten, die de loop van een mensenleven bepalen. Het is vooral hetgeen waar je dagelijks mee bezig bent en naar verlangt, vaak kleine niet zo spectaculaire dingen. Ik mis de bezoekjes van familie en vrienden. Mijn ommetje langs de cafétjes, de ‘kleinpraat’ met Jan en alleman. Ik mis ook mijn regelmatige bezoekjes aan Amsterdam en ik treur om de vakantie naar Engeland, die niet door kon gaan. Maar ik geniet van de frisse ontluikende bloemenpracht van het voorjaar. Al hangt er wel een soort waas overheen. Door de crisis kun je er niet volop van genieten. De huidige lente ziet eruit als de volgens sommigen nogal tendentieuze beelden van fotograaf David Hamilton. Ik schaam me er niet voor om te zeggen, dat ik angst heb voor het virus, net zo als talloze anderen. Het doet me beseffen hoe klein we zijn. Maar ik zie ook de helden en prachtige dingen en ideeën om me heen. Dat geeft heel veel hoop!!

advertentie
advertentie