1 april, geen grap ....

Wageningse Weemoed door Willem Straatman

Normaal doe je op 1 april niet al te normaal. Sinds mensenheugenis is het de dag bij uitstek om grappen te maken of om iemand eens flink bij de neus te nemen. Nu in deze crisistijd lijkt daar geen plaats voor. In letterlijke zin is dat laatste zelfs bijna bij wet verboden.

Over de neus maak je in de tijd, dat het kwaadaardige corona-virus rondwaart, geen grappen. Ik zou de gok dan ook niet nemen. Het virus heeft het land in een ijzeren greep. Dat heeft voor Wageningen en omgeving onder meer tot gevolg dat de 4 en 5 mei-activiteiten geen doorgang vinden. Er zullen in ieder geval geen publieke optredens plaats vinden. Hoewel zeer begrijpelijk, is dit ook erg jammer. Vooral omdat het over het 75-jarig jubileumfeest gaat.

Het virus heeft het land in een ijzeren greep

Een hard gelag voor de ongetwijfeld 100.000 mensen, die het feest hadden willen bezoeken. Maar misschien nog wel erger voor de veteranen, die het Wagenings defilé zo hoog in hun vaandel hebben staan. Ook voor de organisatoren, de talloze vrijwilligers en de mensen, die beroepsmatig bij de vieringen en herdenkingen betrokken zijn, is het een enorme klap. Ongetwijfeld zien enkele hoogbejaarde veteranen hun droom om voor wellicht de laatste keer naar Wageningen af te reizen, in rook opgaan. Voor burgemeester Geert van Rumund is het een bittere pil, omdat hij bezig is aan zijn laatste jaar als eerste burger van de Rijnstad. Maar ook vele oudere Wageningers zullen teleurgesteld zijn, net nu er na jaren onder de naam ‘Woagenings Welcome’ voor hen weer een toegesneden podium was opgezet, valt de boel in duigen.

Er wordt nagedacht over een aangepast programma. Begrijpelijk, maar het zal heel moeilijk worden. Zelfs hoogdrempelige activiteiten zullen publiek trekken, Dat laatste kan niet. Maar er wordt ook gekeken of er via internet misschien creatieve oplossingen geboden kunnen worden. Ik ben er van overtuigd, dat er van alles aan wordt gedaan om rond 4 en 5 mei iets moois te laten gebeuren. Hoe dan ook zal de viering van het 75 jarig jubileum onvergetelijk zijn. We kunnen het feest dan wel niet buiten, in het theater of in de kroeg vieren, maar er is een plaats waarin het feest en het gedenken wel volop de ruimte krijgt. En dat is in ons hart. Daar zullen we treuren en juichen voor de gevallenen en strijders voor onze vrijheid . Hetzelfde zullen we doen voor de talloze helden, die op welke wijze dan ook de strijd voeren tegen het corona-virus. We mogen niet naar buiten, maar in onze gedachten zullen de veteranen en het grote anti-coronaleger door elke straat van de stad defileren. We zullen hen van achter het glas toe klappen, terwijl we zingen ‘We’ll meet again…’

Ik hoop mijn volgende column in wat vrolijkere omstandigheden te kunnen schrijven en ik wens u veel sterkte en gezondheid in deze moeilijke tijden. En laten we ons aan de regels houden, dan is de ellende hopelijk snel voorbij.