Via Scylla naar volleybaltop

Al jong werd Jantine van der Vlist gegrepen door de volleybalsport. Bereikte de absolute top en nam als beachvolleybalster deel aan de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. In 2016 kwam aan haar volleybalcarrière een einde. Even was ze ‘uit de sport’, maar keerde er toch weer in terug. In een heel andere discipline, namelijk als assistent-bondcoach bij het Nationale Boccia-team.

Door Dick Martens

WAGENINGEN – Begonnen in haar geboorteplaats Wageningen bij SKV, maakte vervolgens de overstap naar Scylla waar ze met het eerste vrouwenteam het kampioenschap in de 2^e Divisie vierde. Het feest dat volgde leek ook het einde te betekenen van haar volleybalcarrière. Voor haar studie verhuisde ze naar Den Haag, waar ze naast het studeren ook van het studentenleven wilde gaan genieten. Dat deed ze een jaar. ,, Toen begon het toch weer te kriebelen. Het volleybalvirus kreeg mij weer in de greep en ben ik in de eredivisie weer begonnen. Ik speelde achtereenvolgens bij Armintos, Alterno Apeldoorn en bij AMVJ in Amstelveen.” Daarna verkoos ze de zaal voor het mulle zand en ging ze ‘beachen’. En niet zonder succes. Ze reisde met diverse ‘beachvolleybal-partners de heel wereld over, met als hoogtepunt deelname aan de Olympische Spelen in Rio, samen met Sophie van Gestel. Daarna, het was het hoogtepunt van haar carrière, stopte ze definitief, maar de sport en het bewegen lieten haar echter niet los. Ze keerde terug, bij een vrij onbekende sport, namelijk Boccia.

Boccia? Velen zullen de wenkbrauwen fronsen. In Utrecht, haar nieuwe werkplek bij ‘De Weerelt van Sport’, waar onder andere Gehandicaptensport NL is gevestigd legt Van der Vlist uit ‘hoe het zo is gekomen’ en wat de sport inhoudt. De ontvangst is allerhartelijkst, de ‘Boccia-monoloog’ vervolgens indrukwekkend en gelardeerd met een enorm aanstekelijk enthousiasme. ,,Ik ben nadat ik gestopt was net het beachvolleybal nog naar Nepal geweest en ben moeder geworden. Ik heb de tijd genomen om alles te laten rusten en te bedenken wat ik zou willen. Ik wilde in ieder geval, na zeven jaar ‘bewegen’ niet alle dagen op een kantoor gaan zitten. Juist in die periode zag ik op Twitter een vacature voor Boccia-coach voorbijkomen en daar zag ik wel wat in. Ik wist wat de sport inhield, omdat ik Joep Pelsser de bondscoach kende. Hij heeft evenals ik bewegingswetenschappen gestudeerd en ik volgde hem op Twitter. Ik heb de hele nacht niet geslapen, uiteindelijk toch gesolliciteerd en na drie rondes en een training die ik moest geven werd ik aangenomen.”

En dat ondanks het feit, dat van der Vlist nog nooit Boccia had gespeeld. ,,Ik ben nog wel eerst bij een club in Den Haag geweest om het te spelen.” Maar blijft de brandende vraag, wat is Boccia nu precies. ,,Boccia is eigenlijk de precisiesport voor iedereen met een lichamelijke beperking. Het is een beetje te vergelijken met jeu de boules, maar dan op een gladde ondergrond en je speelt het met zachte ballen. Ze zijn zacht om ze dan beter vast te kunnen houden door mensen met minder sperkracht of spasmen. Het is ook Paralympisch. Het doel is om jouw blauwe of rode ballen zo dicht mogelijk bij de witte bal, de Jack, te gooien. Het is dus ‘een mikspel’ en kan dankzij diverse hulpmiddelen ook worden gespeeld door Boccia spelers met onvoldoende gooikracht. De sport is speciaal ontwikkeld voor mensen met Cerebrale Parese (hersenbeschadiging), maar wordt op internationaal niveau inmiddels ook gespeeld door mensen met bijvoorbeeld een spierziekte, een dwarslaesie of amputaties. Het wordt zowel individueel als in teamverband gespeeld.” In Nederland is het een relatief kleine sport, maar wereldwijd en dan vooral in de Aziatische landen is het echt een grote sport. ,,Ik doe niet alleen topsport-coaching, maar ook de werving, het promoten van de sport. Daarvoor verzorg ik clinics. Het Nederlands team is een gemengd team, waarmee we zo’n vijf keer per jaar op toernooi gaan. En in 2020 gaat Daniël Perez Nederland vertegenwoordigen op de Paralympische Spelen in Tokyo. Helaas hebben we ons als team net ziet weten te plaatsen. We eindigden als 11^e in de ranking, terwijl de eerste tien landen zich kwalificeerden. Dat was natuurlijk wel jammer. We zijn nu druk bezig dat te evalueren om het team nog beter te maken en voor te bereiden.”

Van der Vlist, inmiddels met haar gezin woonachtig in Maarn, geniet van de variatie van haar werkweek. ,,Het is van een kantoor-dag, tot het geven van trainingen en in het weekend vaak ook nog met ons team clinics en promotieactiviteiten bij bijvoorbeeld revalidatiecentra. Het is belangrijk, dat het bekender wordt, want er is een groep in Nederland, die zwaar beperkt is en die in de veronderstelling is niet te kunnen sporten. Maar Boccia kan je ook spelen als je heel weinig functie hebt.”

Maar naast haar ‘Boccia-werkzaamheden’ geniet ze ook als moeder van haar zoontje Edin, die dan ook regelmatig met papa en mama op bezoek gaat bij opa en oma, die nog altijd in Wageningen wonen. ,,Ik had van tevoren wel een beeld bij het moeder zijn, maar het is heel bijzonder, het raakt mij dieper dan ik had gedacht. Hij is nu acht maanden.” Helemaal heeft ze de volleybalsport niet achter zich gelaten. ,,Ik was voor mijn zwangerschap nog bij een reünie van Scylla en speelde ik met oud dames 1 tegen nieuw dames 1. En dat was toch weer heerlijk en merkte ik dat het balgevoel er nog steeds is. In de zomer wil ik toch ook weer recreatief in de zaal en in het zand gaan spelen. Want het blijft een geweldige sport. Maar mijn toekomst ligt toch wel bij de Gehandicaptensport, om daar een bijdrage aan te kunnen geven, geeft mij wel heel veel voldoening.”