Elvis op de Berg…

In de Gelderlander las ik, dat er op 16, 17 en 18 november een groot ‘Elvis Presley Event’ plaatsvindt. Diverse internationale artiesten zullen dan in het Fletcher hotel op de Wageningse berg op hun eigen wijze songs vertolken van de legendarische Koning van de Rock and Roll. Het belooft een spektakel te worden.

Door Willem Straatman

Ik kan me er alles bij voorstellen, want sinds 1956 vertolkt Elvis een rol in mijn leven. Als kind maakte ik via de radio mee hoe hij de wereld veroverde. Hoewel mijn vader geen Elvis fan was, vond ik bij mijn moeder begrip voor de bewondering die ik voor Elvis had. Als ze mijn broertjes waste in de teil zong ze volop mee met It’s Now or Never of Wooden Heart. En hoewel ze nauwelijks Engels verstond blonk er een traan in haar ogen als Elvis het trieste Old Shep door de ether liet vibreren. Ik vierde het als een overwinning dat mijn vader het goed vond, dat ik een leren “Elvis jack” en bij Louis van Feggelen in de Hoogstraat gekochte groene suède puntschoenen ging dragen. Ook mocht ik bij Hent van Brakel een kuif laten knippen. Dat viel met mijn melkboerenhondenhaar niet mee. Gelukkig was er uit de erfenis van mijn opa –die kapper was- nog een pot brillantine over gebleven. Ja…Elvis was welkom bij ons. Zelfs de kat heette Elvis.Maar niet alleen in onze familie. Om de hoek in de Eekmolenweg was het nog heftiger. Daar woonde Gert Scholten. Die had niet alleen alle platen van de King, maar leek ook echt op hem.

Met een prachtige kuif en bijpassende kleding was het of Elvis zelf op een Batavus Whippet door de straat reed. Voor Gert had je toch al ontzag, want er werd gemompeld, dat hij ‘onder judo zat en de zwarte band had’. En toch had hij soms in zijn eigen straat stevige concurrentie. Want zijn overbuurmeisje had verkering met Hennie Boshoven. De met een indrukwekkende zwarte kuif getooide Hennie was al vroeg een bekende regionale muzikant. Hij speelde ook nummers van Elvis en had al snel de bijnaam van de Wageningse Elvis Presley.

Ja…Elvis was belangrijk. Zo zag ik bij de onvergetelijke Zots in het uitverkochte City-theater aan de Stationsstraat de film Flaming Star. Na afloop bleek dat deels letterlijk te zijn. De achterkant van mijn lichtblauwe broek was vuurrood. Ongetwijfeld had een jaloerse vrouwelijke Cliff Richard fan mijn houten stoel op de ‘stijve nekkenrij’ ingesmeerd met lipstick. Elvis laat je niet los. Zo sprak ik in mijn Amsterdamse stamcafé De Engelse Reet enkele keren met Pim Maas. Pim werd in 1959 verkozen tot de eerste Nederlandse Elvis Presley en kan er prachtig over vertellen. Wel een beetje jammer dat er in ‘de Reet’ geen muziek gedraaid wordt. Bij Jojo’s in Wageningen wel en daar zetten de mensen achter de bar voor de fans regelmatig iets van Presley op. Voor hen blijft Elvis altijd My boy.