Erezilver voor Masood Eslami

WAGENINGEN - Zaterdag ontving Masood Eslami (Iran, 1962) uit handen van burgemeester Geert van Rumund het Wageningse Erezilver voor de vele culturele, sociale en vooral verbindende activiteiten, die hij in Wageningen heeft ontplooid en waar hij nog elke dag druk mee is. De plechtigheid vond plaats tijdens het speciale programma ‘Hoogtepunten uit Iran’ (onderdeel van het International Cultural Festival Iran). het meerdaagse Iran Festival in theater Junushoff, waarvan Eslami één van de organisatoren was.

Door Jan Boer

Met als uitvalsbasis zijn computerzaak Chipshop aan de Churchillweg stopt hij ziel en zaligheid in Wageningen. Burgemeester van Rumund stipte Eslami ‘s levenswijsheid aan: “Jouw kracht ligt in het bij elkaar brengen van mensen, in het verleiden van mensen om meer burgerschap te tonen. Je biedt jonge mensen een kans of zelfs een baan om in de maatschappij een plek te vinden. Door jouw inspirerende manier van doen krijg jij veel mensen op de been. Jij hebt ooit gezegd, dat je diversiteit belangrijk vindt, jij gelooft in de kracht van ontmoeten en interactie. Nooit doe je bij jou tevergeefs een beroep op je meedenken en je meedoen”. In zijn reactie zei Masood Eslami: “Wageningen, dank je wel! Een groot deel van mijn passie gaat naar mijn gezin, een ander groot deel naar de stad. Ik zie het als een morele verplichting om me verantwoordelijk te voelen voor de samenleving. Ik word gemotiveerd door jullie liefde. Nee, je kunt het niet alleen doen. Naast mijn vrouw en kinderen is Wageningen absoluut mijn tweede liefde!” Eén van de aanwezigen verwoordde het aldus: “Masood is een groot verbinder van mensen en initiator van prachtige plannen. Zijn bijdrage aan 750 jaar Wageningen in 2013, waarbij hij een deel van de stad omtoverde tot een plek waar de kleurrijkdom van de Wageningse bevolking in volle pracht tot uiting kwam. Zijn initiatief voor de dichters- en schrijversbijeenkomsten in de bblthk. Zijn bijdrage aan de opzet van het Belmondo Festival, zijn bijdrage aan het functioneren van de serviceclubs in Wageningen”. Zijn dochters vertellen: “Bij onze ouders aan de keukentafel begint papa altijd over een nieuw idee. Dan begint hij er vol enthousiasme over te vertellen. En wij denken: ‘O nee, daar gaan we weer!’ En voordat we het door hebben, heeft hij ervoor gezorgd, dat we niet alleen enthousiast zijn, maar ook meehelpen. Sinds de komst van zijn eerste kleinkind zegt hij, dat hij het rustiger aan wil doen en tóch popt er weer een idee omhoog en kan hij het niet laten. Hij kan gewoon niet stil zitten. Hij haalt zijn inspiratie en energie uit nieuwe ideeën, door mensen te verbinden, door te coördineren. Dat is echt zijn sterke kant”. Masood is gek op de Rijnstad: “Wageningen is het veiligste eiland van de wereld. Als alles fout gaat, kun je hier gewoon rustig blijven wonen. Het is een soort liefdesgevoel. Als je liefde voelt, doe je onvoorwaardelijke dingen. Naast mijn vrouw Ziba en mijn dochters Mehrnoosh en Mahan is Wageningen voor mij belangrijk. Dat is de bron van alles wat ik doe, daar krijg ik veel energie van en doe ik veel.” Hij ontvluchtte zijn vaderland vanwege de macht van de ayatollahs: “Ik heb daar een mooie jeugd gehad. Voor de revolutie in 1979 ging ik vaak op schoolkamp of op pad met de scouting. Ik kwam als zestienjarige in aanraking met de revolutie en ook ik ging de straat op om te protesteren tegen alle onrecht. Vrienden werden doodgeschoten. In een half jaar veranderde vrijheid in grote ellende door de fundamentalistische ayatollahs. In Iran had ik zoveel vertrouwde contacten. Iedereen kwam bij mij. Ik was alles in één keer kwijt. Mijn moeder had een groot sociaal hart, ze was altijd op weg naar een oplossing. Ik hoop dat van haar te hebben gekregen. Mijn vader heeft mij geleerd wat rechtvaardigheid was. Hij was directeur van een postkantoor in het noorden van Iran. Een voorzichtige man, die geen fouten wilde maken, die niets corrupts deed. Mijn vader Mansoer Eslami is vorig jaar nog in Wageningen geweest”. Eslami kan niet tegen onrecht. In 1996 kwam hij met zijn gezin aan in azc De Leemkuil. In 1997 kwam hij in Wageningen en is hij onmiddellijk aan de slag gegaan: “Op een formulier moest ik mijn voorkeuren invullen. Op nummer 1: Wageningen. Op nummer 2: Wageningen. Op nummer 3: Wageningen. We kwamen eerst in Delfzijl terecht in het azc. Al snel kwamen we in azc De Leemkuil, waar ik zeventig landgenoten trof. In Iran had ik een eigen onderneming, ik was gewend iets te beginnen. Ik ben naar de gemeente gestapt om een lening te vragen, zodat ik iets op kon bouwen. Binnen twee jaar heb ik het geld terugbetaald”. Hij startte vervolgens met een tweedehands winkel aan de Churchillweg in het pand waar hij nu zijn Chipshop heeft. Hij voelde zich onmiddellijk op zijn plek in Wageningen, gestimuleerd door echtgenote Ziba. “De basis van mijn bedrijf is niet de omzet, maar het menselijk contact Ik doe graag dingen, waar de stad beter van wordt. Ik krijg zó vaak ideeën in mijn hoofd: niet denken, maar doen. En al je een goed idee hebt, krijg je altijd mensen, die met je meedenken. Wat een rijkdom is dat! Men vraagt me wel eens: is het niet teveel? Nee, want als ik niet beweeg, ben ik dood”, aldus Eslami. Zijn bemoeienissen mondden uit in evenementen als Belmondo Festival, poëziefestival Dromen en Verlangen, WageningsGras, HongaRijnfeest bij Wageningen 750 en Welkom in Wageningen. Over dat laatste zegt hij: “Nieuwe Nederlanders, nieuwe Wageningers, moet je helpen. Ik weet wat het is, die sombere, donkere weg. Mensen moet je helpen, voordat ze heel ver gezakt zijn. Doe daarbij je ego weg”. Waarom hij Wageningen vreedzaam vindt? “Omdat veel mensen hier erg bewust leven en daardoor bewuste keuzes maken, vooral ook met zo’n diversiteit in de stad. Wageningen zou een voorbeeld voor iedereen kunnen zijn. Met 150 nationaliteiten zijn hier geen conflicten”