Wageningse Weemoed

Denkend aan Gruijters…

Door Willem Straatman

Ongetwijfeld maakt u ook wel eens mee dat u plotseling aan iemand denkt, die al jaren uit uw gedachten verdwenen was. Mij overkwam het vorige week in Amsterdam in café Hoppe. Bij binnenkomst viel mijn oog op het achterste tafeltje in dit gedenkwaardige lokaal. Ik dacht terug aan de tijd dat ik in de zeventiger jaren van de vorige eeuw op zondagochtenden aan datzelfde tafeltje wel eens een borrel dronk. Tot de gasten van Hoppe behoorde toen onder meer Hans Gruijters. Zelfs in de tijd van de beruchte Nieuwmarktrellen konden bekende politici in het openbaar een drankje tot zich nemen. Ooit raakte ik in gesprek met Gruijters, die toen minister van Ruimtelijke Ordening was. Hij vertelde mij in korte maar duidelijke zinnen dat het kabinet had besloten dat het toen zeer omstreden Wageningse uiterwaardenplan niet door zou gaan. Dat mocht ik wat hem betreft best aan de burgemeester vertellen.
Een paar dagen geleden tijdens een wandeling moest ik opnieuw aan Gruijters denken. Ik passeerde café de Zaaier in de Wageningse Heerenstraat. Daar kwam ik hem in de negentiger jaren tegen toen hij het gevelbordje “ Erkend jenever café” kwam aanbieden. Inderdaad… Gruijters was naast minister ook kastelein en liefhebber van het vaderlands gedistilleerd .
Toen ik even later over de dijk langs het bevroren water van de ondergelopen uiterwaarden liep, leken zijn naam en boodschap als luchtbellen onder het ijs opnieuw op te borrelen.

Het stadhuis passerend herinnerde ik mij dat ik als onbevangen jonge ambtenaar inderdaad belet –zo heette dat vroeger- bij burgemeester Van Huis had aangevraagd en hem meedeelde wat Gruijters had gezegd. Nog geen half uur later moest ik me melden bij de gemeentesecretaris. Zijn vraag was waar ik me als niet ter zake deskundig ambtenaar mee bemoeide en of ik niets beters te doen had dan op zondagochtenden in Amsterdamse kroegen rond te hangen. Zo leerde ik mijn plaats kennen.. maar kwam daarna nog veel bij Hoppe. Ook op zondagochtenden.