Achter een Wagenings gezicht: Cees Mobach

WAGENINGEN - Je kent ze wel. Het gezicht kom je regelmatig tegen en de naam ken je waarschijnlijk ook wel. Maar wie zit er achter dat gezicht? Wie is Cees Mobach?

Door Jan Boer

Cees Mobach (1947) is geboren en getogen in Arnhem, waar hij tot zijn tiende jaar woonde. Daarna ging het via Tiel naar Wageningen, waar hij zich geweldig op zijn plek voelt. Hij is getrouwd met Janny, heeft twee kinderen en vijf kleinkinderen.

Als kind van muzikale ouders werd hij vaak meegenomen naar klassieke muziekuitvoeringen. Eerst was daar het plan om scheikunde of medicijnen te gaan studeren; het werd uiteindelijk muziek. “Ik studeerde zeven jaar piano (uitvoerend musicus). Mijn vader drong sterk aan op iets in het onderwijs; het zat in de familie. Een bestaan als zelfstandig kunstenaar werd als erg riskant gezien”, aldus Mobach. Hij heeft vervolgens 41 jaar gewerkt als muziekdocent aan het Wagenings Lyceum, later Scholengemeenschap Pantarijn en heeft daar op een zeldzame manier het leven als docent en als musicus kunnen combineren. “Precies tussen de periode van de invoering van de Mammoetwet en de introductie van de tweede fase leken de mogelijkheden onbegrensd. Ik heb een fijn nest gevonden in Wageningen met ongelofelijk veel creatieve vrijheid en een stoet kunstenaars op school! Een vruchtbare, ruige tijd was dat, vooral in het begin van de jaren ‘70! Daarnaast was er een bloeiende muziekschool onder de stuwende leiding van Dick Blokbergen, kortom, een tsunami van mooie dingen kwam bijna dagelijks over ons heen. Het muzikale niveau was geweldig hoog”, aldus Cees Mobach. Hij vraagt zich af: “Ik heb aan het conservatorium Schoolmuziek gestudeerd. Ben je dan musicus of onderwijzer? Op een Conservatorium hoor je er eigenlijk niet bij, als je geen instrumentalist bent. Het merendeel van mijn studiegenoten studeerde naast het pittige Schoolmuziek ook nog een instrumentaal hoofdvak, iets dat tegenwoordig helemaal niet meer kan. Ja, ik ben heel dankbaar voor mijn opleiding aan het conservatorium in Utrecht. De piano fascineerde mij. Mijn ouders hadden geen geld voor pianoles. Ik kreeg daarom eerst les van mijn moeder, pas op m’n 13e jaar van de bekende pianodocente Pien Sprenger. Op het Wagenings heb ik vanaf het allereerste begin koor- en orkestactiviteiten ontwikkeld. Ik kon gemakkelijk arrangeren en omgaan met jazz- en popmuziek en schreef veel voor het schoolorkest en koor. Ook heb ik veel klassieke muziek geïntroduceerd. Ik verbind graag meerdere artistieke disciplines. Film en opera zijn echt mijn ding. We ontwikkelden een eigen, zeer specifieke vorm van muziektheater en maakten concertreizen naar het buitenland”. Cees vindt het dramatisch, dat de muziekschool ophield te bestaan: “Het muziekonderwijs heeft enorm moeten inleveren. Er zijn slechts hier en daar nog middelbare scholen met een goede muziekcultuur. Veel scholen onttrekken zich op een of andere manier aan het muziekonderwijs. In het oude Pantarijn-gebouw had je geweldige plekken om met muziek en theater te werken, soms leek het wel een schouwburg. Ik heb daar productief en artistiek alles kunnen doen wat ik wilde. Ik zie nog regelmatig oud-leerlingen. Zo doet Iris de Koomen, naast vele anderen, mee met de komende voorstellingen”. “Er wordt heel veel mooie muziek gemaakt in onze kleine stad, maar er zijn weinig echt geschikte locaties”. Mobach is inmiddels gepensioneerd: “Ik vermaak me geweldig. We hebben de kinderen, we reizen veel en ik vind het heerlijk om af en toe mijn steentje te mogen bijdragen aan de verfijnde culturele infrastructuur die we hier hebben.” Wageningen vindt hij een toplocatie: “Mooie omgeving, geweldige bevolking. Onze studenten maken er een kleurrijke stad van met mogelijkheden, die ver boven het gemiddelde uitstijgen. Wat Wageningen niet in orde heeft? Winkels!” Op dit moment is Cees Mobach druk met het muziekproject “Ongehoord”.

Muziekproject “Ongehoord”.

‘De componist is er’. Dat is de kerngedachte, die de presentaties beheerst onder de titel ‘Ongehoord’. Voorheen heetten deze manifestaties ‘Fileco’s’. Soepel in elkaar gestoken, korte films bevatten uniek speelfilm- en documentairemateriaal over Erik Satie, G.F.Händel, Robert en Clara Schumann en Johannes Brahms. In verrassende overgangen leiden de films naar optredens van jonge musici.

Satie – 17, 18 en 24 januari 2018

Händel – 31 jan, 1 en 8 februari

Schumann – 21 en 22 febr, 8 maart

Bblthk, aanvang 20.00 uur