Het nieuwe stadhuis, een zelfbewust visitekaartje

WAGENINGEN - Het vernieuwde stadhuis van Wageningen is het visitekaartje van een zelfbewuste gemeente die trots kiest voor blijvende zelfstandigheid. Dit schrijft het blad Oud Wageningen in zijn net verschenen maartnummer, dat grotendeels gaat over de vernieuwbouw van het stadhuis en de historie ervan.

Oud Wageningen, het blad van de gelijknamige historische vereniging heeft drie Wageningse architecten gevraagd wat zij vinden van het stadhuiscomplex dat volgende maand feestelijk wordt geopend. Unaniem vinden zij dat het stadsbestuur juist heeft gehandeld. “Veel gemeentes verkwanselen hun stadhuis of laten het verkommeren. Wageningen heeft het weten te behouden en dat is grote winst voor het stadscentrum”, aldus architect Berry Beuving. Zijn vakbroeder Pieter Roza vindt: “Van oudsher ziet een stad er zo uit: de wereldlijke macht en de geestelijke macht ieder in hun eigen huis aan de Markt. Goed van Wageningen dat dat hier zo blijft.” “Als bedrijf zou je het zo niet doen”, zegt Taco Remijnse, “je zou nieuwbouw plegen. Als gemeente doe je het op deze manier. Ik hoop dat ze hier nog eindeloos lang mogen zitten.” Uiteraard besteedt Oud Wageningen ook veel aandacht aan de lange en bonte historie van het stadhuiscomplex. De archeologen die de vernieuwbouw begeleidden hebben boeiende informatie aan het licht gebracht. Onder het nieuwe gebouw op de hoek Raadhuisplein / Niemeijerstraat vonden zij volop aanwijzingen over het gebouw dat hier zeker vier eeuwen heeft gestaan en dat in 1960 is afgebroken. Laatstelijk zat de Geldersche Credietmaatschappij erin. Een plattegrond uit 1640 toont hier het ‘Grote Huis’, maar uit de nu gevonden resten blijkt dat dit er al veel langer stond. De archeologen schrijven dat zij nu voor het eerst een Wagenings huis over een periode van vier eeuwen integraal-historisch in de vingers hebben.

Tot een eeuw geleden zat in het souterrain van het stadhuis het arrestantenverblijf van de politie. In plaats van echte boeven waren er zeker zo vaak dronkenlappen en straatslijpers te vinden die ‘s nachts bij oom agent hun roes kwamen uitslapen. Echt aangenaam was dit kosteloze onderdak niet, zeker niet tijdens strenge winters, wanneer ze door plaatsgebrek tot in de wachtruimte op de banken en de grond moesten liggen. De commissaris van politie noemde zijn cellen vochtig en vunzig, geen wonder dat hij daar weg wilde. Het verhaal beschrijft hoe de Wageningse agenten sindsdien steeds aan het verhuizen zijn gebleven, tot ze kortgeleden aan de Ritzema Bosweg zijn neergestreken. Historisch tijdschrift Oud Wageningen verschijnt vier keer per jaar. Leden ontvangen het blad thuis, in de vrije verkoop kost het € 5,95.