Wageningse weemoed

Laatst was ik door een goede vriend uitgenodigd om zijn verjaardag te komen vieren in café Daniels in de Vijzelstraat. Genietend van een goed gesprek en een dito glas bier dwaalden desondanks mijn gedachten af naar de muur links van me en de stoep buiten. Een wellicht door de alcohol gestoffeerd gevoel van weemoed maakte zich van mij meester. Achter de muur bevond zich vroeger mijn geboortehuis en op de net genoemde stoep zette ik aan de hand van mijn ouders en grootouders mijn eerste stapjes de wereld in.

Het café was er toen nog niet. Mijn opa zou het ongetwijfeld prachtig hebben gevonden. Op de momenten, dat zijn kapperszaak gesloten was, bezocht hij met passie en overgave de Wageningse gelagkamers. Kappers en kasteleins hebben elkaar veel te vertellen. Ik weet dat, want op zijn middagmissies nam hij mij vaak mee. Als kind maakte ik mee, dat de met een imposante witte baard getooide Thomas Modderkolk op de stoep ruzie kreeg met een andere klant van mijn opa. Modderkolk, die ferm in zijn geloof stond, gebruikte geen grove taal, noch vloekte hij. Maar het met donderende stem uitgesproken ‘GIJ BRUINE SCHOENENDRAGER…GIJ ZOUDT BETER MOETEN WETEN…’ klinkt me na zeventig jaar nog duidelijk in de oren.

Ik dacht ook terug aan mijn vriendjes uit de buurt zoals Gert Quint, Wijnand Steemers, Koosje Melkert en Renkie Vermeer. Met hen speelde ik op de stoep en keek ik naar de vechtende honden, pissende paarden van groenteboeren en melkhandelaren en zon verduisterende zwermen mussen, die tot het meubilair van de drukke Vijzelstraat in de vijftiger jaren behoorden. Waar nu café Diels is, was toen het door Bart Quint uitgebate etablissement De Rijnstroom. Dit vloog ver na zijn tijd eens in de brand, waarbij sommigen meenden gezien te hebben, dat de eigenaar ver voor de brandmelding aan elkaar geknoopte lakens naar buiten had hangen. Er waren veel winkels in en rond de Vijzelstraat en ook het hoofdgebouw van de latere universiteit en de aanwezigheid van studentensociëteiten zorgden voor de nodige reuring.

De straat leefde extra op door de komst van drukkerij Ponsen en Looyen, al moest mede hierdoor mijn geboortehuis gesloopt worden. Toch ging ook dat gebouw een belangrijke rol in mijn leven spelen. Precies vijftig jaar geleden schreef ik als freelance journalist mijn eerste verhaal voor de Veluwepost, nadat ik de krant in vele wijken bezorgd had... 

Inmiddels waren met de komst van sporthuis Charley van de Weerd en feestartikelenwinkel Het Masker twee erg belangrijke zaken in de omgeving neergestreken. Charley was als beste voetballer van stad en omgeving ongekend populair. Ieder Wagenings jochie wilde bij hem zijn sportspullen kopen. Het Masker had voor elk feestje een oplossing en misschien daarom ook wel de eerste condoomautomaat. Hoe ik dat weet…? 

Wat zou ik graag met mijn opa op de stoep bij de buren een biertje of een borrel willen drinken. Dat zal helaas niet meer lukken. Maar toch. Proost opa…, en ik zal netjes op de stoep blijven.